En çok inceleme yaparken beni ortada derede bırakan bu oyunları yazmakta zorlanıyorum. Kardeşim ya dört dörtlük oyun ol ya da rezil bir şey ol da gömelim yani! Tam bu türlü azıcık daha üzerine uğraşsalar yılın oyunlarında parti oyunu kısmında aday göstereceğim bir şey ortaya çıkaracakken gelen o olmamışlık… tadımı çok kaçırıyor.
Peşin peşin söyleyeyim, “Sıra Tabanlı Strateji Sevdalıları Odası” kurucu başkanı olarak Sunderfolk’u gayet de bayıla bayıla oynadım. Başlıkta da dediğim üzere, oyunun ana ve asıl muhabbeti monitörünüzde dönerken herkesin telefondan kendi karakterinin kartlarını, eşyalarını ve hareketlerini denetim etmek mük-kem-mel bir fikir ve bu fikri mükemmel biçimde de hayata geçirmişler.
Sistem nasıl mı çalışıyor? Daha açılış ekranında ekrandaki QR kodunu telefonunuzla tarıyorsunuz. Herkes oyuna girmeye hazır olduktan sonraysa bir karakter seçiyorsunuz ve o karakter sizin telefonunuza atanmış oluyor. Yani bir dahaki girdiğinizde tekrar tıpkı karakterle devam ediyorsunuz. (İsterseniz tek başınıza da oynamanız mümkün, 4 bireye kadar çıkabiliyorsunuz. Oyun haritaları ve zorluğu oyundaki kişi sayısına nazaran otomatik değiştiriyor) Sonra oyun içi sinematikleri ve olan biteni ana ekrandan takip ediyorsunuz. Savaş vakti gelip çatınca da yeniden ana ekrandaki haritaya bakarak karakterinizin yapacaklarını telefonunuzdan denetim ediyorsunuz. Nereye yürüyeceksiniz, kimi ittireceksiniz, neyi fırlatacaksınız, kime saldıracaksınız vs. Bunların hepsi telefon üzerinden denetim ediliyor. Münasebetiyle birisi oynarken siz bir yandan kartlarınızı kurcalayıp ne yapacağınızı düşünebiliyorsunuz. Adeta tıpkı odada çok ekranlı çok oyunculu mod! O kadar da uygun kotarmışlar ki “Ay hangi ekrana bakacağımı şaşırdım, neler oluyor?!” dedirtmiyor asla. Zamane bebelerinin tablet ekranlarına alıştığı kadar süratli alışıyorsunuz…
Seçebileceğiniz toplam 6 karakter var ve hepsinin oynanışı ve yetenekleri de birbirinden farklı hissettiriyor. Hangi karakteri oynadıysam çok eğlendim. Pyromancer ile yerleri tam ateşe vermek yılların Sorceress’ı olarak içimi ısıtsa da Bard ile bir Mosh Pit atıp haritayı tam bir hengameye çevirmek de başka bir zevkti mesela. Evet, konuttaki eski bir telefonla ikinci bir karakter açtım, böylelikle Can’la birlikte iki kişi dört karakterle oynadık -ki imkânınız varsa size de tavsiye ederim. Olağan bunu yaparken telefonu on kez falan düşürdüğüm için telefonun ekranı çatlayıp öldü lakin olsun. Oyunun son anına kadar dayanabildiği için kendisiyle gurur duyuyorum, çünkü o son savaşa Bard’ım olmadan girmek istemezdim. Siz telefonu düşürmeyin tercihen…
Telefonları sakince bir kenara bırakırsak, kart bazlı strateji sistemi de çok hoş olmuş. Seçenekler çok da geniş değil lakin oynanış tarzınıza uygun bir şeyler bulabiliyorsunuz. Kahramanlarınızın merkez üssü olan kentiniz Arden’de yapacağınız geliştirmelerle daha fazla kart kullanma imkânı üzere yeni özellikleri de elde edebiliyorsunuz. Ayrıyeten her atağınız sırasında haşır neşir olacağınız talih kartlarınız var ki bir nevi masaüstü FRP oyunlarındaki zar üzere işleyerek size artı, eksi ya da nötr sonuçlar veriyorlar. İleride daha da hoş varyasyonları açılıyor hatta, negatif olan bile gelse yeniden bir şeyler yapmanızı sağlıyor. (Benim -2 hasar kartım birebir vakitte etrafımdaki tüm düşmanlara 2 hasar verdirtiyordu mesela. Şanssızken bile daha çok hasar veriyordum?! -Can) Lakin başlarda bayağı bir burnunuzu sürttüğü anlar da olacak. Tam düşmana gereken hasarı verecekken gelen -1, -2 hasar kartı “Öfff ya” dedirtti bize çokça. Lakin dediğim üzere, düzey atladıkça ve ekstra özellikler işin içine girince bunlar her türlü avantaja dönüyor. 3 kareyi ateşe ver, 1 kare hareket et falan üzere tonla özellik ekleniyor bu kartlara. Oyunun sonlarına hakikat 2 katı hasar vermemi sağlayan talih kartı olmasa Bard’ımın dev kulaklarıyla yerleri süpürebilirlerdi düşmanlarımız…
E bu kadar övdük de, neresi olmamış bu oyunun? Geri kalanı tam olmamış demek istemiyorum… Çünkü denemiş insancıklar. Ancak yetirememişler. Güya bütün emeği sisteme, haritaya, savaşa harcamışlar ve geri kalan şeylere pek de vakit kalmamış üzere. Silahlar çok az sayıda, pek o denli seçeneğim varmış üzere de hissettirmediler bana. (Hoş, benim en son aldığım Legendary silah güzeldi de, ona gelene kadar neredeyse tüm oyunu birebir silahla oynadım üzere -Can) Haritalardan düşen ıvır zıvırı size bonus yetenekler verecek Trinket’lara dönüştürebileceğiniz bir Workshop var mesela ancak çok sonlu ve verdikleri yetenekler de eh işte… Markette daha uygunları varken çok manalı olmuyorlar ne yazık ki.
Şehirde yaptığınız konuşmalar… gerekli değil, çünkü bir şeyi etkilemiyorlar ve derin bir diyalog da yok zati. Hiç olmasa daha düzgünmüş, esasen tek getirisi para ve marketten ekstra bir şeyler almanıza imkan veren “Favor” ismindeki farklı bir ünite fakat onunla alabilecekleriniz de pek ahım şahım şeyler olmadığından oyun biterken üzerimde birikmiş bir dolu favor vardı. Keşke az lakin öz olsaymış karakterler. (Ben hiç Favor harcama gereksinimi hissetmedim galiba oyun boyunca -Can)
Düşmanların konuşmalarına hiç girmek bile istemiyorum. Oyunlarda öyküye çok ehemmiyet veririm ancak burada “Hadi tamam, geç geç!” diye basıp sallayasım geldi birçoklarını. Çünkü sıkıcı, tek düze ve ziyadesiyle varsayım edilebilir olmuşlar. Yıl olmuş 2025 artık “Bakın nasıl da yok edicem sizi hahahahaha!” diyen Boss olmasın lütfen, rica ediyorum. Özetle öyküsü için oynamaya niyetliyseniz… hiç zahmet etmeyin, alabildiğine klişe. Fakat işte, “parti oyunu” olarak düşününce ekran dışı muhabbetler, sohbetler derken dikkatinizi çok üzerine vermek zorunda olmamak bir yerde müspet de sayılabilir tahminen? Bilemedim…
Felaket klişe diyalogları biraz çekilebilir kılan tek şey hepsini birebir kişinin seslendiriyor olması. Bunun nesi hoş diye soranlara FRP nostaljisi demek istiyorum. Oynanış sahiden de tam bir FRP masası tadında ve herkesi tek bir kişinin seslendirmesi karşımızdaki bir DM’i dinliyoruz hissiyatını perçinlemiş ve oyunun üslubuna çok hoş gitmiş. Hatta savaşta ne olursa olsun MVP’nin Can’a gitmesi de DM’in torpillisi klişesini… tamam bunlar bug aslında fakat yeniden de bir kuşku var içimde. Boss’a 0 hasar verdi diye MVP aldı ya adam! Yahu biz eksi hasar mı verdik, kim öldürdü bu boss’u? Bu tek örnek de değil bu ortada, hakikaten oyun Can’a torpil geçiyor üzereydi güzelce geyiğe vurduk artık. Beğenilen, oynanışı etkileyen şeyler değil o yüzden oradan fazla puan kırmadım, umarım ileride geliştirirler puanlama şartlarını. (Benim gönlümün tek DM’i sensin, merak etme.
Günün sonunda parti oyunu olarak ele alırsanız hakikaten keyifli, hele ki şöyle bizim üzere masaüstü FRP’ye hasret kalıp da “Keşke arkadaşlarla şöyle kolaylıkla bir ortaya gelip oynayabileceğimiz bir ortam olsa!” diyorsanız biçilmiş kaftan bir oyun. Bu bahiste bildiğim kadarıyla misal öbür bir oyun olmadığı ve yeni bir alanda, tahminen de yeni bir “tür” oluşturmaya çalıştıkları için yapmaya çalıştıkları şeyleri de çok takdir ediyorum. Lakin kimi alanlarda “Ya bunu daha düzgün de yapabilirmişsiniz aslında” dedirtmesiyle aşikâr ki biraz daha pişmeye de gereksinimi var üzere duruyor.
