ABD’deki bilim insanları, deniz suyu ve geri dönüştürülmüş alüminyum kullanarak hidrojen üretiminde ihtilal niteliğinde bir metoda imza attı. MIT (Massachusetts Institute of Technology) mezunu makine mühendisi Aly Kombargi liderliğindeki takım, bu yeni süreç sayesinde hidrojen üretiminin karbon ayak izini yüzde 90’a varan oranda azaltmayı başardı. Temiz bir alternatif
Hidrojen, kullanıldığında karbondioksit salımı yapmaması nedeniyle uzun müddettir pak güç kaynağı olarak görülüyor. Lakin ne yazık ki günümüzde üretilen hidrojenin büyük kısmı hâlâ fosil yakıtlardan elde ediliyor. Bu da 1 kilogram hidrojen üretimi başına yaklaşık 11 kilogram CO₂ salımı manasına geliyor. MIT takımının geliştirdiği yeni yöntemde ise bu paha yalnızca 1,45 kilogram CO₂. Bu harika fark, hidrojen üretiminde sürdürülebilirliği sağlama yolunda değerli bir adım olarak görülüyor.
Grup, sıradan içecek kutularından elde edilen geri dönüştürülmüş alüminyumu, az ölçüde galyum-indiyum alaşımı ile işleyip deniz suyuyla reaksiyona sokarak hidrojen gazı elde ediyor. Bu tepkinin başlatıcısı olan deniz suyu, birebir vakitte süreçte kullanılan az metallerin çökelmesine yardımcı oluyor. Bu metaller daha sonra geri kazanılabiliyor, bu da süreci hem ekonomik hem de çevresel açıdan döngüsel kılıyor. Maliyet açısından da umut verici
Süreçten çıkan yan eser ise boehmit (bemit, böhmit) ismi verilen kıymetli bir unsur. Boehmit, yarı iletken üretimi ve çeşitli sanayi uygulamalarında kullanılıyor. Böylelikle sadece hidrojen değil, ek ekonomik yararlar da elde ediliyor.
Araştırma takımı, sürecin tüm çevresel tesirlerini pahalandırmak üzere “Earthster” isimli kapsamlı bir ömür döngüsü tahlil aracı kullandı. Sonuçlar, formüllerinin güneş ve rüzgâr üzere yenilenebilir kaynaklarla üretilen yeşil hidrojenle rekabet edebilecek düzeyde olduğunu gösterdi.
Maliyet açısından da umut verici bir tablo var. 1 kilogram hidrojenin üretim maliyeti yaklaşık 9 dolar civarında hesaplandı. Bu, mevcut yeşil hidrojen teknolojileriyle benzeri düzeyde. Araştırmacılar 1 kilogram hidrojen ile bir otomobilin yaklaşık 100 kilometre yol alabileceğini söylüyor. Bu tekniğin yalnızca kara taşıtlarında değil, denizaltı sistemleri, küçük tekneler ve otonom su altı araçları üzere daha birçok alanda da kullanılabileceği belirtiliyor. Araştırmacılar artık süreci uygunlaştırmayı ve ölçeklendirmeyi planlıyor.
