2019 yılında çıkan Death Stranding, oyun dünyasında pek az örneği bulunan bir cüreti temsil ediyordu. Hideo Kojima, alışıldık oynanış formüllerini terk ederek, nakliyatı ve “bağlantı kurmayı” odağına alan, felsefi anlatım yükü ağır bir tecrübe sundu bizlere. Bu yaklaşım oyuncuları ikiye bölse de, “yeni bir tür” yaratma iddiası oyunu ikonik hale getirdi. Yalnızlık, temas ve taşımanın ideolojisini kendine merkez edinmiş bu tecrübe, ister istemez devam oyununa dair yüksek beklentileri de beraberinde getirdi: Hem daha fazlası, hem de daha düzgünü isteniyordu…
İşte “Death Stranding 2: On the Beach”, bu büyük beklentilerin gölgesinde piyasaya çıktı. PS5 özel oyunu olarak duyurulan üretim, teknik donanımı ve Kojima’nın tekrar sinema ile oyun ortasında kurmaya çalıştığı köprüyle dikkat çekiyor. Evet, Sam, tekrar, yalnız ve yolda… Lakin Kojima Productions oyun, birinci günden itibaren kendisini ağırbaşlı, stilize ve tezli bir devam öyküsü olarak konumlandırsa da bu tez ile tesir maalesef her vakit tıpkı yerde buluşmuyor.
Death Stranding’in evveliyatını merak edenler köşesi:
- Death Stranding inceleme
- Death Stranding Director’s Cut inceleme
Beklentiler ve Kojima’nın Gölgeleri
Evet, Sam Porter Bridges bir sefer daha sırtında geçmişin yüküyle karşımızda. Fragile ve öbür eski dostlarla birlikte insanlığı yine birleştirme uğraşı bu defa yeni kıtalara taşınıyor. Lakin bu genişleme, maalesef anlatı açısından her vakit bir derinlik getirmiyor. Evet, anlatım tonu felsefi ve varoluşsal olsa da, aslında -neredeyse- birinci oyunda ABD’yi bağlarken bu sefer bağlayacağımız rota Avustralya ve Meksika’dan fazlası değil. Öteki yandan yer yer etkileyici diyaloglarla, yer yerse yalnızca “ne anlatıyor bu?” dedirten monologlarla dolu bir imal olmuş demek gerçek olacak. Yalnızlık, aidiyet, vefatla yüzleşme ve vaktin çizgisel olmayan akışı… Fakat bu sefer anlatı, evvelki oyunun sade lakin etkileyici temposunun tersine çok daha ağır ve söz yüklü bir hale bürünmüş.
İlk oyunun tematik yoğunluğu, bu sefer güya daha fazla sözlere boğulmuş durumda. Hologramlarla diyaloglar hem uzun hem de vakit zaman tempoyu zayıflatıyor. Bir sinema tutkunu için bile kimi kısımlar “skip” tuşuna uzanma dürtüsünü bastıramayabilir. Lakin bu noktada uyaralım: Şayet bir sefer skip’lemeye başlarsanız, oyunun tüm atmosferi manasını yitirebilir ve bu, oyundan çabuk soğumanıza sebep olabilir. O nedenle Death Stranding 2’nin ağır tempolu bir oyun olduğunu baştan kabul edip, bol vaktiniz olduğundan emin olarak, temponuzu düşürüp oynamanız gereken bir oyun olduğunu bilmelisiniz. Ha, tabi aksiyon yok mu? Var, oraya da geleceğiz…
Atmosfer, Kojima’nın imzasını taşıyan bir formda hala eşsiz; lakin bu kere boşluklar anlatının özünden çok yapay bir derinlik hissi veriyor. Kojima’nın atmosfer yaratımındaki ustalığı tartışılmaz. Görsel lisan ve müzikler, karakterlerin yalnızlıklarını izleyiciye geçirebiliyor. Bilhassa duygusal yoğunluğun arttığı sekanslarda oyun sinematografik bir tecrübeye dönüşüyor. Bu noktalarda hiç bir sorunu yok oyunun. Fakat bu hissi yakalayabilmek için nitekim oyunu sevmeniz lazım.
Beklentiler ve Kojima’nın Gölgeleri
Oynanış açısından On the Beach, selefinin temelleri üzerine inşa edilmiş, ancak kimi taraflarıyla sadeleştirilmiş bir yapı sunuyor. Kargo taşıma “tabii ki” hala merkezde, lakin bu sefer birçok süreç ya kolaylaştırılmış ya da güya otomatikleştirilmiş. Araçlar çok daha erişilebilir, yollar öbür oyuncular tarafından evvelce inşa edilmiş bulunabiliyor yahut sistem sizi yapı kurmaya pek zorlamıyor. Bu durum, birinci oyunun emek odaklı hissini büyük ölçüde zedeliyor ve “her adım bir mücadele” hissini aranır kılıyor. Yeni mekanikler var, evet. Mesela artık bir gemimiz var. Lakin çok gerek var mı? Yani bu yenilikler de birden fazla vakit sistemin karmaşıklığını artırırken derinlik katmaya yetmemiş.
Oyunun aksiyon kısmına gelecek olursak, burada da bir yenilik yok ve hatta yapay zeka hayal kırıklığı yaratıyor diyebiliriz. Düşmanlar çoklukla reaksiyonsuz, stratejik davranıştan uzak. Boss dövüşleri görsel açıdan argümanlı olsa da oynanış manasında gereğince etkileyici değil. Misyon dizaynları da besbelli formda tekrara düşebiliyor. Kargoyu A noktasından B’ye taşı, sonra C’den D’ye dön üzere bir döngü hissi, oyunun ilerleyen saatlerinde oyuncuyu yorabiliyor. Buna uzun diyalogları da ekleyince, ekran başında oyuncuya “ne yapıyorum ben” sorusunu sordurabiliyor.
Diğer yandan arayüz ve harita tasarımı da büyük ölçüde baş karıştırıcı bulduk. Yani haritalama üzerine farklı bir vakit geçirmeniz gerekiyor.
Heyecanlı anlar olmasıno beklediğimiz boss dövüşleri ise görsel açıdan tezli ve lakin oynanış manasında gereğince etkileyici değil.
Görkemli Boşluklar, Sıra Dışı Bir Duyusal Alan
On the Beach, görsel manada ise bir şaheser. Çorak topraklar, uçsuz bucaksız düzlükler, ani başlayan yağmurlar ve uzaktan gelen sel manzaralarıyla atmosfer vakit zaman büyüleyici. Avustralya’nın kuraklığı ile Meksika’nın kırılgan toprakları oyuncuya farklı bir coğrafik hafıza sunuyor. Değişen coğrafyalar, ayrıntı düzeyiyle nefes kesici. Yer dokuları, ışıklandırma ve çevresel efektler oyuncuyu içine çeken bir dünya yaratıyor. Sarsıntılar ve ani hava değişimleri, dünya hissini güçlü tutuyor.
Müzikler tekrar şahane. Low Roar’dan sonra bu kere farklı sanatkarlarla duygusal yoğunluk korunmuş. Bilhassa makul sahnelerde müziğin yükselişiyle birlikte oynanış neredeyse sinematik bir klibe dönüşüyor.
Oyunun PlayStation 5’e özel olarak hazırlanmasının karşılığını görsellikle aldığınız üzere etraf etkileşimi konusunda da sağlıyorsunuz. DualSense kontrolcüsünden gelen çevresel sesler, karakterin ayak sesinden araç titreşimine kadar pek çok öğeyi daha ağır hissettiriyor. Bu oyun keyfini artıran kıymetli bir ayrıntı nitekim. Hatta şöyle söyleyelim: Bu oyundan DualSense’i çıkarırsanız, olmaz. O istikrar ögesi, adım ve çevresel sesler ile titireşim, elinizin altında olmadan atmosfere girmeniz sahiden güç. Ansızın bastıran bir sel ya da küçük bir sarsıntı bile etrafla kurduğun bağlantıyı DualSense ile dinamik kılıyor.
Bir öteki teknik ayrıntı ise, oyunun açılış suratının olağanüstü etkileyici olması. Menüden oyuna geçiş neredeyse anlık. Şu ana kadar hiç bu kadar hızısını görmemiştik. PS5’in SSD’sinden tam olarak faydalanıldığının resmidir.
Sonuç
Sonuç olarak diyebiliriz ki Death Stranding 2: On the Beach, Kojima’nın dünyasına tekrar girmek isteyenler için büyülü, lakin birinci seyahatin yükünü hala omuzlarında hissedenler için tahminen de fazla tanıdık. Teknik olarak kusursuza yakın, anlatımsal olarak ise argümanlı. Fakat bu sav, maalesef karşılık bulamıyor. Birinci oyunun getirdiği “yeni tür” duygusu artık yok. Çünkü o tıp artık tarifli. Burada sorun ise, o tarifin üstüne çok şey eklenmemiş olması, diğer bir şey değil.
- Death Stranding inceleme
- Death Stranding Director’s Cut inceleme
Evet, oyun hala deneysel, hala farklı fakat artık pek taze değil. Şayet birinci oyuna “bağlanmış”, onun temposuna ve ideolojisine hakikaten gönül vermişseniz bu ikinci seyahat size hitap edecektir. Lakin daha az sabırlı, daha direkt bir tecrübe arayan oyuncular için uzun diyaloglar, yavan düşmanlar ve mekanik tekrarlar yorucu olabilir.
Bu ortada oyun maalesef birinci oyunun bilakis Türkçe lisan takviyesinden mahrum. Onu da söyleyelim.
CHIP Notu: %70
KÜNYE
- Yayıncı: Sony Interactive Entertainment
- Geliştirici: Kojima Productions
- Tür: Aksiyon, Macera, Stranding
- Platform: PlayStation 5
- Web: https://www.playstation.com/tr-tr/games/death-stranding-2-on-the-beach/
