Şu son birkaç ay point & click macera oyunlarını sevenler için adeta cennet üzere. Bu kadar kısa müddet içerisinde Kathy Rain 2, Rosewater, Old Skies üzere birbirinden çok farklı fakat bir o kadar hoş oyunlar oynadık. Bu listeye tekrar bunlardan çok farklı lakin bir o kadar hoş bir oyun eklemenin memnunluğu içindeyim. Güzel geldin len The Drifter, güzel ki geldin.
Powerhoof tarafından geliştirilen The Drifter’da Mick Carter rolündeyiz. Öykümüz oyunun ismine da uygun biçimde bir tren vagonunda başlıyor. Neden uygun dedim, zira Drifter avare, başıboş, oradan oraya sürüklenen manasına gelen bir söz. Mick de tam olarak bu durumda. Neden bu durumda olduğunu kıssada ilerledikçe anlayacağız lakin oyunun başında gördüğümüz şeyler Mick’in bir çatışmaya şahit oluşu, teknolojik ekipmanlar kuşanmış askerler tarafından kovalanışı, su dolu bir rezervuara atılışı ve boğuluşu.
Evet, boğuluşu. Mick boğuluyor ve ölüyor ve sonra tıpkı ana tekrar geri dönüyor. Nasıl yani? Oyunda ölmek olmasın diye bir sahne öncesine mi döndük sanki? Yoksa işin içinde öbür bir şeyler mi var?
Ölümünden birkaç saniye öncesine geri dönen Mick’i bu sefer kurtarıyoruz ve peşi sıra gelişen olaylar bizi acayip işlerin, berbat olayları unutma dileğinin, yaratıkların, vahim cinayetlerin, kafayı yemiş bir bilimadamının obsesif planlarının içine sürüklüyor.
The Drifter, pulp kültürünün hoş örneklerinden biri. İmalcisi kıssada Stephen King’den, Michael Crichton’dan, John Carpenter’dan esinlendiğini söylüyor ki bunlardan biri (King) favori müellifim, biri (Carpenter) favori kaygı sineması direktörüm olunca bu oyunu sevmemek zorlaşıyor doğal.
Oyunun grafikleri piksel sanatı halinde lakin epeyce düşük çözünürlüklü diyebilirim. Yani az sayıda pikselle çok şey anlatmaya çalışan oyunlardan. Genel olarak tüm sahneler hayli güzel görünüyor, ozploitation (düşük bütçeli kaygı, güldürü, sexploitation ve aksiyon sinemalarından oluşan bir kategori olan sömürü filmleri) havası da çok güzel yansıtılmış. Bir tek envanter işini pek beğenmedim, bu kadar düşük piksel olunca envanter ekranındaki küçük ikonlar eşyanın ne olduğunu anlatma konusunda pek başarılı olamamış. O kadar kusur kadı kızında da olur deyip geçelim.
The Drifter’ın öyküsü 9 kısım halinde anlatılıyor. Hatta bir kısmı bitirdiğinizde “bölümün sonu” diyor, kaydedip çıkmak isteyip istemediğinizi soruyor oyun. Adeta 9 kısımlık bir dizi dönemi izler üzere oynuyoruz yani. Başlangıç süratli, ortalara hakikat tempo biraz düşüyor ve kıssa biraz ayak sürüyor. Ancak sonrasında, bilhassa de 7. kısımdan itibaren oyun üstünüze twist üzerine twist, sürpriz üzerine sürpriz fırlatıyor. “Bunu kestirim edemezdim” dediğiniz çok sayıda şey art geriye geliyor ve bu vefatlar, dirilmeler vs hepsinin sebebini öğreniyoruz.
Bu söylediğim spoiler olmayacak lakin bunu söylemeden de kıssanın duygusal yanına değinmek mümkün olmaz. Mick Carter’ın bir “avare” olmasının sebebi çok sevdiği birini kaybetmiş olması. Elinden bir şey gelmemiş, o da devayı çekip gitmekte bulmuş. Lakin yaptığı tek şey çekip gitmek değil, bunu tıpkı vakitte unutmak istiyor. Yalnızca vefatı değil, o kişi keşke hiç var olmasaydı diyor, o acıları beyninden büsbütün silip atmak isteğinde. Öykünün bu tarafı bana Sil Baştan’ı (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) anımsattı. Bu türlü acılar içindeki biriyle empati yapmak kolay değil fakat Mick Carter için hem üzülüyor hem de yer yer kendisine kızıyoruz. Hayatımızda şahıslarla ilgili berbat olaylar doğal ki olacak, bunun tahlili âlâ anılar da dahil olmak üzere o şahıslarla olan her şeyi yok etmek değil asla. Oyunu oynarken bu kanıya siz de kapılacak mısın bilmiyorum lakin bana hissettirdiği şey buydu.
The Drifter bulmaca istikametinden çok kuvvetli bir oyun değil, bulmacalar bir mantık silsilesi içinde ilerliyor ve çoğunlukla da ne yapmanız gerektiğini biliyor oluyorsunuz. Aslında Mick Carter’ın ‘düşünce’ menüsünde karşılaştığımız olaylar da birer ikonla temsil ediliyor (diyalogları da bu ikonlar üzerinden yürütüyoruz) ve bu menüde Carter ne yapmamız gerektiğinin ipuçlarını bize vermiş oluyor. Bununla bir arada birtakım bulmacalar da fazla kolay olmuş ya. Mesela otomobile akaryakıt lazım, bir yan ekrana geçiyoruz ve orada bir bidon akaryakıt var :) Haydi canım, talihe bak!
Klasik envanter ve ortam bulmacalarına ek olarak bir de mevt bulmacaları var ki The Drifter’ın en güçlü yanlarından biri bu. Birebir Old Skies’taki üzere aslında. Ölüyoruz, diriliyoruz ve o mevtin getirdiği bilgi birikimiyle ölmemeye yahut ölmeden evvel bir şeyleri değiştirmeye çalışıyoruz. Tekrar ölüyoruz ancak neden öldüğümüzü görüp tahlilini buluyoruz. Oyunu az sayıda mevtle tamamlamanın başarımı bile var.
Ek bir parantezi seslendirmeye açacağım. Üstün. Başroldeki Mick’in yer yer abartılı, coşkulu, heyecanlı, endişeli, depresif hallerini çok uygun seslendirmiş Adrian Vaughan. Genel olarak da karakterlerin seslendirmeleri oyunun atmosferini bir ünite daha yükseltmeyi başarmış. Müzikler de tam 80’lerin ucuz sinemalarından fırlamış üzere, onları da pek beğendim.
Sonuç olarak macera çeşidini seviyorsanız The Drifter size sürükleyici bir öykü ve o öyküye eşlik eden kaliteli bulmacalar sunuyor ve kimi vakit temposu düşse de merak hissinizi oyunun sonuna kadar canlı tutmayı başarıyor. Ben 8 saatte bitirmişim ki bu çeşit bir oyun için hayli ülkü bir mühlet. Başından hoş bir dizi izlemiş üzere kalktım, sizin de tıpkı şeyi yaşayacağınızı iddia ediyorum.
