Indie oyunların değeri malumunuz. Bölüm agalarının para hırsıyla kesimi domine etmesi, özgür ve yaratıcı yapımcıların bir bir büyük şirketler tarafından satın alınması derken; aslında yavaşça AAA oyunlarda tek tipleşmeye gerçek bir gidiş var. Âlâ ki ortada hiç kimseye eyvallahı olmayan küçük – orta çapta üretimciler çıkıyor, yumruğu masaya vuruyor ve “bunu yapıyoruz” diyor. İşte Eriksholm: The Stolen Dream de bu türlü bir oyun. Yapımcının tutkusunun, kendi bildiğini okumasının ve hoş olduğuna inandığı işi yapmasının verdiği erik üzere kütür kütür bir meyve. Ha hiç mi yanlışı yok? Çokça var. Fakat yeniden de ortaya çıkan işin gerisinde yatan tutkuyu görmemize pürüz bir durum yok.
Amerikan Başkanı dahil herkesi devreye sokun
Oyunumuz temelde iki kardeşin öyküsünün etrafında dönüyor. Eriksholm kentini kuşatan garip bir salgın yüzünden ana karakterimiz Hannah yatak döşek yatarken, kardeşi ortadan kayboluyor. Hannah ve kardeşinin çok da yasal olmayan bir geçmişi de olduğu için Hannah’yı hafifçe panik sarıyor. Üstüne bir de polisler meskene gelip yana yakıla kardeşini aradıklarını ve Hannah’nın da onlarla gelmesi gerektiğini söyleyince, Hannah’da şalter atıyor ve kaçıp gidiyor. Ve tüm kent (gerçekten tüm şehir) Hannah ile kardeşinin peşine düşüyor. Kardeşimiz nerede? Ne yaptı da bu kadar polis onun peşine düştü? Başı belada mı? İşte oyunun büyük çoğunluğu bu soruların peşinde geçiyor.
Hikaye hafif yavan tınlasa da aslında kötü değil. Merak ögesini körükleyen çokça etmen var. Üstelik farklı katmanlara da evriliyor. Sürpriz bozmamak için çok bahsedemiyorum fakat Hannah ile kardeşinin geçmişi, şu an sürdükleri hayat, kentin genel yapısı vb. oynadıkça açılan ögeler. Yani Eriksholm kıssası ile ön plana çııkan bir oyun değil ancak senaryo bakımından sınıfta kaldığı da söylenemez.
Assassin’s Creed, gel de gölge gör aslanım
Oyunun temelinde yatan mantık aslında çok kolay. A noktasından B noktasına gitmeye çalışıyoruz, ancak o noktalarda birden fazla vakit polisler, bazen de öteki düşman ögeler yer alıyor. Onlara gözükmeden ya da onları bir halde alt ederek A-B ortası seyehat ediyoruz. Bu kadar kolay.
Gölgeler en yakın dostumuz olduğu için bazen gölgelerde saklanarak ilerliyor, bazen ışık kaynaklarını yok edip karanlıkta ilerliyor, bazen düşmanlarımızı bayıltıp yanlarından geçiyor, bazen dikkatlerini dağıtıp öteki bölgelere çekiyor, ancak her vakit A noktasından B noktasına gitmeye çalışıyoruz. Oyunun bu kolay yapısı oyuna yakışmış diyebilirim. Neyin ne olduğu çok belirli. Temelde aksiyondan çok bulmaca çözme üzerine konseyi.
Oyun boyunca yalnızca Hannah’yı yönetmiyoruz, fakat çoğunlukla Hannah bizimle birlikte. Yalnızca öteki karakterleri yönettiğimiz ya da Hannah ile birlikte diğer bir karakteri dönüşümlü olarak yönettiğimiz kısımlar de var, bunlar da oyuna stratejik olarak derinlik ve farklı bir hava katıyor. Lakin dediğim üzere, temelde tekrar A-B ortasında seyahat yapmanın yolunu keşfetmek, ortadaki bulmacayı çözmek gerekiyor.
Örneğin bir noktada Hannah üstte, öbür karakterimiz aşağıda duruyor diyelim. Aşağıdaki karakter bir yere taş atıp dikkat dağıtıyor. Hannah üstten çabucak ilerleyip gölgeye saklanıyor. Düşman tıpkı yere geri geldiğinde Hannah bayıltıcı ok atıyor, düşmanı çekip gölgelere saklıyor. Aşağıdaki karakter de üst çıkıyor ve bulmaca çözülüyor. Bunun üzere daha birçok kısım mevcut. Yeri geliyor bir vana açıp düşmanların sese gelmesini sağlanıyor, yeri geliyor ayak sesleri ile dikkat dağıtıyor ve bir biçimde ilerlemeye devam ediliyor.
Lineer dedik de bu kadarı da fazla güya be
Anlatmaya çalıştığım oynanış yapısı kulağa çok düzgün gelse de çok büyük falsoları da var. Mesela bu bahsettiğim yapı, aslında çabucak hemen her zımnilik sekansının tek yolla çözülebilmesine sebep oluyor. Zımnilik temelli oyunlarda benim en sevdiğim şey, işime geldiği biçimde olayı çözümleyip yoluma devam etmek. Fakat Eriksholm bunu sunmuyor. “A noktasından B noktasına itimatla gidebilmenin tek bir yolu var, çöz bakalım aslanım,” diyor. Bu türlü olunca da bir baygınlık gelmiyor diyemem maalesef. Bir de üstüne yapay zeka demeye bin şahit gereken zayıflıkta düşmanlar eklenince…
Ya kardeşim sen polissin. Gerinde bir yere bir taş atılmış. Oraya gidip bakmışsın, bir şey bulamayıp “hımmm” diyerek yerine geri dönüyorsun. Tıpkı yere tekrar taş atılınca oraya gidip tekrar “hımm” dersen, sonra da tekrar eski yerine dönüp birebir noktaya boş boş tek bir noktaya bakmaya devam edersen, ben Eriksholm vatandaşlarının ödediği vergilere acırım nitekim. Yani azıcık bile mi yapay zeka kırıntısı olmaz? Düşmanların hiçbiri aşikâr komutların dışına çıkamıyor, azıcık ileri geri gidiyor ve eski nöbet yerinde tıpkı biçimde beklemeye devam ediyor. Volta atmaları bile muhakkak bir mekanik çerçevesinde gerçekleşiyor. Bakın anlıyorum, bulmacaların tahlili için birçoklarının bu türlü olması lazım. Lakin bence, bulmacaların tek taraflı çözülmemesi ve düşmanların azıcık da olsa ömür belirtisi göstermesi çok daha uygun olurdu. Şu haliyle Portal bulmacalarından çok da farklı bir düzlem yok ortada. Zımnilik bu kadar ön plandaysa, bu türlü olmamalıydı derim ben.
Sinematikler n’olur bitmesin…
Tamam az evvel biraz fazla sert çıkmış olabilirim, kabul ediyorum. Ancak bu kadar hoş olabilecek bir oyunun bu türlü temel noktalarda çuvallaması beni biraz üzdü açıkçası. Onun için artık denklemi eşitleyelim ve Eriksholm’un güçlü olduğu noktalara tekrar dalış yapalım.
Arkadaşlar oyunun imalcisi River End Games, gördüğüm kadarıyla 18 kişilik bir çekirdek grup. Eriksholm de birinci büyük çaptaki işleri. Ve bu çapta bir oyunun bu kadar küçük bir gruptan çıkması inanılmaz bence. Oyunun grafikleri şahane, orta sinematikler ise mükemmel. Bakın uygun değil, MUHTEŞEM! Sinematik kalitesi, mimikler, seslendirmeler, imaj direktörlüğü, her şeyi inanılmaz. Tamam bir Blizzard kalitesinde değil (ki olması mucize olurdu gerçekten), ancak benim bir indie oyunda bugüne kadar hiç görmediğim ve görmeyi de beklemediğim bir kalitede diyeyim, siz anlayın.
Bir de bunun üzerine başarılı seslendirmeler, atmosfere uygun müzikler, yaşayan ve canlı bir kent hissiyatı da binince, takımın sahiden yaptığı işi seven insanlardan oluştuğunu anlamak güç olmuyor.
Eriksholm’e hoşgeldik bence
Şöyle bir toparlayacak olursak, Eriksholm: The Stolen Dream genel itibariyle başarılı bir oyun diyebiliriz. Üzerine çokça emek verilmiş ve baş yorulmuş. Bulmacalar güzel tasarlanmış, mücadeleci bir zorluk düzeyi var, atmosfer, grafikler ve oynanış pek başarılı. Amma velakin bu bir saklılık oyunu. Ve bir saklılık oyununda bu kadar dümdüz bir yapı olması oynanış tecrübesini önemli manada baltalıyor. Düşmanların olmayan yapay zekası, neredeyse tüm ilerlemenin tek bir halde gerçekleşmesi, çok taraflılığın olmaması oyunun hanesine kocaman bir eksi olarak yazılıyor. Fakat tekrar de Eriksholm ile yolum kesiştiği için için memnunum. Bu türlü klas bir takımla tanışmış olduk bu vesileyle. Bakalım gelecekte bizleri neler bekliyor…
