Ne palavra söyleyeyim, hayalet avlamayı seviyorum. Phasmophobia’yı birlikte oynadığım arkadaşım “aman bir türlü delil bulunmuyor, sıkıcı geliyor artık” diyerek benimle birlikte oynamayı bırakınca, ben de tek başıma oynamaya çalışıp hiçbir keyif alamamış, şöyle tek başıma ağız tadıyla hayalet avına çıkacağım bir oyun arayışına girmiş, birkaç oyun denemiş ve onlardan da tatmin olmamıştım. Sonra Among the Whispers’ın fısıltılarıyla heyecanlandım. Fakat sonunda maalesef provoke olan ben oldum, ehihi… Her neyse; efendim Among the Whispers, tek bir geliştiricinin elinden çıkmış, 4 katlı koskocaman bir malikanede, odalar ortasında mekik dokuduğumuz bir oyun. Dehşet oyunu demiyorum zira hayaletlere karşın bir dehşet oyunu değil. Orta sıra karşınızda “böö” diye beliren hayaletlerden korkuyorsanız o öteki, lakin öteki da bir dehşet öğesi yok yani. Geliştirici, bundan evvel Conrad Stevenson’s Paranormal P.I. isimli, tıpkı tıpta olan bir oyun daha yapmış. Benim “tek kişilik Phasmophobia” arayışlarım sırasında maalesef ismini duymadığım ve Among the Whispers ile varlığından haberdar olduğum bir oyun oldu kendisi (Bu ortada genel olarak yorumlara baktığımda birinci oyunun Among the Whispers’tan daha çok beğenildiğini belirteyim aramızdaki hayalet severler için, ben de birinci fırsatta deneyeceğim).
Gerçek paranormal araştırmacıların (bu meslek Türkiye’de de olsa ya) kullandığı ekipmanlarla, “gerçekçi” bir yaklaşım sunduğunu tez eden oyunda, size “şu odada bir aktivite var, kimin hayaleti olduğunu öğrenip, onu huzura kavuşturur musun” formunda istekler geliyor. Malikanede kuşaklar boyunca yaşamış ailenin bilgilerine bakarak, kimlerin trajik bir formda öldüğünü -bu genelde intihar ya da cinayete kurban gitmek formunda oluyor- belirliyor ve kibarca kovacağımız hayaletin kim olduğunu bulmaya çalışıyoruz. Birinci başta bu bana çok heyecan verici geldi, esasen bu üslup oyunlarda büyük malikanelerde çalışmaya da bayılırım. Ancak birinci 2 saat sonrasında maalesef hayalkırıklığına uğramaya başladım, “belki ilerledikçe biraz farklılaşır” diye umut ettim, fakat olmadı.
Tamam da neden öldün, bi söyle artık
Oyunun en büyük sorunu, kısa mühlet içinde kötü halde tekrara düşmesi. 3 farklı hayalet çeşidi var, ancak bunların birbirinden pek farkları yok, temel yapmanız gereken hayalet çeşidini belirlemekten fazla, hayaletin kime ilişkin olduğunu bulmak zira. Bu noktada oyun daha çok hayaletlere çeşitli sorular sorarak dedektiflik yapmaya yöneltiyor sizi. Lakin evvel delil toplayarak hayaleti provoke etmek ve aktivite düzeyini arttırmanız gerekiyor (evet, siz her oyunda düzey atlarken uygun, hayalet niçin atlamasın?). Sorun tam da burada ortaya çıkıyor işte: ispat toplama evresi daima tıpkı. Evvel ısı düşmesi ve olağandışı düzeyde EMF sinyali tespit et, sonra hayalet görününce fotoğrafını yahut görüntüsünü çek, son olarak da sorular sormaya başla. Soru sorma evresi de birebir halde işliyor, hayalet en üst düzeye çıkmadan evvel verdiği karşılıklar anlaşılmaz homurdanmalardan ibaret, ancak azamî düzeye çıktığında ve “bir nebze” anlaşılabilir bir şeyler söylediğinde bile ne dediğini anlamak için uğraşıyorsunuz. Kayıt aygıtından birkaç sefer dinleyip “galiba şöyle dedi” üzere kestirimler yürütüyorsunuz. Birkaç defa çok anlaşılır sözler duydum fakat bu nadiren oldu açıkçası. Her yeni olayda bütün bunları tekrar tekrar yapıyor ve vaktinizi hayaletin anlaşılır bir şeyler söylemesi için bekleyerek geçiriyorsunuz. Kim olduğunu tespit etmek için karşılıklara gereksiniminiz var zira. Her hayaletin yaşarken keyif aldığı bir hobi var ve genelde bunlarla ilgili şeyler söylüyorlar. Bazen de sessiz sinema oynar üzere size nasıl öldüklerini gösteriyorlar, yahut boğulma, öksürme sesleri yapıyorlar. Bu şekil ipuçları süreci hızlandırsa da bazen tek bir ipucu için bile çok beklemeniz gerekebiliyor, tıpkı soruyu 10. sefer soruyorsunuz, anca yanıt geliyor falan… E bu da oynanışı sıkıcı hale getiriyor. Neyse, haydi mevt formu ve hobiyi hayaletin cinsiyetiyle bir ortaya getirdiniz ve kim olduğunu buldunuz, ancak def etmek için de bu sefer onu fizikî dünyaya bağlı tutan objeyi göstermeniz gerekiyor. Bu obje de elbette malikanenin öteki bir odasında. Koşma, süratli yürüme vs. olmadığı için ağır ağır o odayı bulmaya gidiyorsunuz. Oyun haritada nerede olduğunuzu göstermediği için ve malikane hem 4 katlı, hem ahır üzere, hem de labirent üzere olduğu için de, bilhassa benim üzereyseniz sık sık kayboluyorsunuz. Hayır bir de karanlık yani, fener ışığıyla nereye kadar… Sonra “hay senin üzere hayalete…” derken buluyorsunuz kendinizi. Ha bir de, bütün bilgiler malikane girişinde bulunan bilgisayarda olduğu ve dizüstü olmasına karşın karakterimiz her ne hikmetse bilgisayarı çantasına koymadığı için, bilgileri denetim etmek istediğinizde girişe geri dönmeniz gerekiyor. Yazının başında odalar ortasında mekik dokuduğumuzu boşuna söylemedim yani.
Oyun bu türlü bir döngüden ibaret ve heyecan veren bir şey yok anlayacağınız. Oynanışın bu kadar bezdirici oluşuna mana veremiyorum açıkçası. Atmosfer ve grafikler çok hoş, malikane çok detaylı dizayn edilmiş tamam, fakat işte odalar ortasında daha süratli, kaybolmadan gezebilsek ya da ispat toplama evresi birazcık çeşitlilik gösterse, farklı durumlara nazaran farklı ekipmanlar kullansak, ileride yeni ekipmanlar açılsa mesela… Beklentim tam olarak buydu lakin daima boş odada dolana dolana, “neden öldüğünü biliyor musun, hayattayken neler yapmayı severdin” sorularını sorarken içim o denli şişti ki “birazdan bana soracaklar bu soruları” diye diye oynar oldum. İlerledikçe de değişen sırf isimler, mevt halleri ve artan hayalet sayısı oluyor, bunun dışında oyun boyunca değişen hiçbir şey yok. Ekipmanları kullanmak da keyifli değil, zira sonuçları daima birebir oluyor. Odalarda bulduğunuz notlarla anlatılan bir kıssa var ve üretimci uzun müddet bu kıssayı yazmakla uğraştığını söylemiş, lakin… Çeşidi göz önüne aldığımızda, ön planda olması gerekirken tekrara düşen bir oynanış olduğunda, kıssa de merak uyandırmıyor haliyle.
Dur ben bi bayılıp geliyorum
Peki hayaletlerin bize bir ziyanı var mı? Hayalet provoke epeyce bizim karakterin panik düzeyi de artıyor ve oradan uzaklaşmazsa panik atak yaşayıp bayılıyor, lakin bu sadece bilgisayarın olduğu odaya geri dönmeyle sonuçlanıyor. Ölmek diye bir şey yok yani (anlaşılan yalnızca hayaletler için var aaha hay). Ancak müddet hududu var. Sabaha kadar vazifeleri tamamlamazsanız (görev dediğim de belirtilen oda/odalardaki hayalet/hayaletleri postalamak, ay pardon huzura kavuşturmak yani) başarısız oluyorsunuz ve güne baştan başlamanız gerekiyor. Lakin neyse ki, ayarlardan hem panik olmayı hem de müddet hududunu kapatabiliyorsunuz (oh be, oyunda hakikaten takdir ettiğim bir şey var en azından). Ben her ikisini de kapatarak oynadım, zira bu iki mekanik oyunu daha heyecanlı ya da zorlayıcı yapmaya değil, tekrar tekrar tıpkı şeyleri yaparken sonunuzu bozmaya ve vakit kaybetmenize sebep oluyor sadece. Şayet bu kadar tekrarlayıcı bir oynanış olmasaydı ve oyun biraz gerip korkutabilmeyi başarsaydı, katiyetle kapatmazdım. Fakat maalesef bu haliyle ne panik olmak, ne de mühlet sonu oynanışı renklendirmeyi başarıyor.
Among the Whispers – Provocation, beni heyecanlandırmıştı ancak heyecanım kısa müddette sönmekle kalmadı, yerini hayalkırıklığı ve “neden” soruları aldı. Ayrıyeten performansı da sınıfı geçemiyor, oda oda gezerken yaşadığım ani FPS düşüşleri de tuzu biberi oldu. Eh, hayaletimizi buruk bir 6 puanla gönderelim o vakit.
