Soğuk bir bahar sabahı telefonuma gelen bildirimle uyandım. “Aramızdaki en yavuz kişi olarak sana muhtaçlığımız var.” Bildiriye tıkladım ve devamını okudum. “Aksiyon, adrenalin ve kaygı dolu bir gün geçireceğin Dying Light: The Beast aktifliğine katılmak ister misin? Buradaki kimse cüret edemedi.” Ne kadar ağır olsam da bu ricaya karşı koyamazdım. Kendimi yalnız hissetmemek için yanıma aldığım peluş oyuncağımı kenara koydum. Gece uyurken gelen öcülere karşı daha hazırlıklı olmak için açık bıraktığım ışığı kapattım. Sonra çabucak cevapladım. “Tabii ki!”
Etkinlik günü, oyunu herkesten evvel oynamak için farklı ülkelerden gelmiş heyecanlı bir küme olarak Techland takımıyla buluştuk. Olağanda sanat galerisi olarak kullanılan yeri bu aktiflik için çok işlevli bir oyun alanına çevirmişler. Oyunun geçtiği eski bir turist kasabası Castor Woods temalı hoş bir ortam yaratmışlar. Her an bizimle ilgilenen takım de bu temaya uygun giyinmiş. Kasabamızın şirin çeşit rehberi pofidik kunduz Bober the Beaver da bizimleydi! Bu türlü bir temaya bu türlü tatlı bir maskotla eğlenceli bir zıtlık oluşturmuşlar. Bir orta yanlış yere geldiğimi, bilgisayarda yüklü tek şeyin bir piknik simülatörü olduğunu düşündüm.
Kısa ve eğlenceli bir sunum sayesinde biraz sonra saatlerce oynayacağımız serinin son oyunu Dying Light: The Beast hakkında bilgilendirildik. Başta öyküsü olmak üzere oyun hakkında birtakım kritik ayrıntıları paylaşmamamız gerektiği, yoksa adrese özel gönderilecek zombilerle boğuşmak zorunda kalacağımız belirtildi. Sonrasında ise 4 ana ve 2 yan misyonu oynayabileceğimiz, haritada keyfimizce dolaşıp etrafı keşfedeceğimiz saatler için bilgisayar başına oturduk.
Merhaba Eski Dost
Oyuna başladığımda ormanlık bir alanda Kyle Crane ile karşılaştım. Öyküsünün nasıl devam edeceğini merakla beklediğimiz Crane ile ortadan çok vakit geçmemiş üzere kaynaştık. Denetim tuşlarını öğrenip birkaç zombi patakladığımız birinci dakikalar sonrasında bir yerleşim yerinde kalabalık bir zombi kümesiyle baş etmek zorunda kalınca anladım ki kuvvetli birkaç saat beni bekliyordu. Elimdeki kolay aletlerle üzerime gelenleri hallettikten sonra alışılmış ki kapısı kilitli bir binaya akrobatik hareketlerle tırmanarak girmek zorundaydım. Birkaç deneme sonrasında binaya muvaffakiyetle tırmanıp içeriye girmemle kendimi büyük bir aksiyonun ortasında bulmam bir oldu.
İşte bu noktadan sonra bol aksiyonlu, heyecanlı, ortalarda ilgi cazibeli öykü sahneleriyle oyuna kısa bir mühlet devam ettim. Daha doğrusu ben kısa bir müddet sanıyordum ki bir içecek almak için kalktığımda 2 saat boyunca aralıksız oynadığımı fark ettim. Buna neden olan en değerli nokta ise öyküsü. Bizim oynadığımız kısımlarda o denli inanılmaz enteresan, aklımızı alacak şeyler görmedim. Bu çeşitteki oyunlarda sıkça rastladığımız klasik vazife yapısı korunmuş. A noktasına gidip bir şey araştırdığımız ya da B noktasındaki bireye yardım ettiğimiz misyonlar zombi temizleme ve etrafta koşturma aksiyonlarıyla tam dozunda birleştirilmiş. Ne sıkılıp içimiz bayılıyor, ne de bitmek tükenmek bilmeyen zombiler yüzünden yorgun düşüyoruz. Üstelik oynadığımız yan vazifelerde de bunu hissettim. Ana öyküye bir tesiri olmayan, lakin bir karakterin öyküsünü paylaştığımız ya da bir öbür olaya dahil olduğumuz hoş misyonlardı. Hatta bu yan vazifelerden birinin öyküsüne dalıp karanlık çöktüğünde kasabanın biraz dışında geceyi geçirebileceğim yerlerden uzakta öylece ortalıkta kaldığımı görünce çok gerildim. Bu planlı bir tuzak mıydı, yoksa keyfim yerinde diye vakit kavramımı mı yitirdim bilmiyorum. Lakin yakınlardaki Eceller yüzünden sessiz ve yavaşça hareket ederek hayatta kalmaya çalışmak aktiflik boyunca yaşadığım en gergin dakikalardı.
Hikayenin yanı sıra bu türlü bir atmosferde kendinizi kaybetmenizi sağlayan bir öbür değerli öge olan oyunun grafikleri ve sesleri benden geçer not aldı. Bilhassa sesler, benim üzere yürekli birinin bile vakit zaman ürpermesine neden oldu. Zombi modüllerinden yıpranmış kasaba manzaralarına kadar grafik ve dünya tasarımı hoş olmuş. Parçalamak demişken, elimdeki çeşitli ilkel yahut ateşli silahlarla zombilere saldırma hissi istikrarlıydı diye belirtmeliyim. Dövüş ve savaş mekanikleri bir evvelki oyunun biraz daha geliştirilmiş ve cilalanmış hali üzereydi. Bu ortada, sonrasında konuştuğumuzda birçok kişi oynadığımız kısa müddette bile özel silahlar bulurken ben o kadar şanslı değildim. Olağan her vakit olduğu üzere bu türlü şeyleri satın alacağımız şahıslar olduğu için dehşetten giremediğiniz kuytularda bulunan silahların benzerilerini elde edebileceksiniz.
İçimizdeki Canavarla Tanışma Vakti
Gelelim oyuna da ismini veren Beast konusuna. Üzerinde gerçekleştirilen deneyler nedeniyle DNA’sında değişmeler olan Crane, bir halde (burasını ben de bilmiyorum şimdi.) hayatta kalmayı başarıyor. Bu değişimlerin ona getirdiği zorluklar olsa da Beast moduna geçtiğinde kazandığı özellikler, onu öbür insanlardan ayıran güçlü bir düzeye taşıyor. Bu özelliklerin neler olduğunu yahut Beast moduna geçiş formunu oyun sırasında öğreniyoruz. Bu hususta bize en çok yardımcı olan kişi de Olivia. Birinci başlarda hiç beklemediğimiz ya da gereksinimimizin olmadığı anlarda Beast moduna geçsek de, kazandığımız puanlarla açacağımız yetenek sayesinde bu durumu da denetim edeceğimizi görmek sevindirici.
Oynanışı eğlenceli hale getiren öbür şey ise gerek sokaklarda gerekse çatılarda koşturduğumuz parkurlar. Gündüzleri başınıza çok kaygı açmadıysanız oradan buraya sıçramak yerine sakin ve yavaşça gitmeyi de tercih edebilirsiniz, lakin başta gece olmak üzere peşinizden koşan kümeler olduğunda karşılaştığınız parkurlar sizi keyifli edecektir. Yalnızca bazen çatılarda ne yapacağıma emin olamadığım için durakladığım anlar oldu. Bu türlü durumlar atmosferi Techland’ın istemediği bir noktaya götürse de yarattığı panik benim için ekstra bir tansiyon kaynağı oldu.
Zombilerden kaçamadığımız, birbirinden farklı garip bossların birkaç adediyle misyonlar sırasında tanışma fırsatım oldu. Bu arkadaşları kıssaya hoş yedirmişler diyebilirim. Kendileri misafirperver değil, üstüne birazcık saldırgan! Her kapışmada farklı bir taktikle hareket etmemiz gerekiyor. Karşılaştığım bir adediyle yaşadığım enteresan andan bahsetmek istiyorum. Kendi beceriksizliğim nedeniyle tekraren başarısız oldum. Sonrasında oyunun bizi yönlendirmek istediği taktiğin büsbütün zıttı bir halde tek denemede hakkından gelebildim. Röportaj sonrasında bu durumu Techland grubuna ilettim. Teşekkür niyetiyle gönderilecek olan özel Dying Light: The Beast Deluxe Edition kodumu heyecanla bekliyorum!
Bu kadar sevdiğim, eğlendiğim oyunda negatif şeyler yok muydu? Birinci aklıma gelen nokta, benzeri yakınmaları oyunu deneme talihi bulan diğerlerinden da duyduğum tırmanma mekanikleri. Farklı renkler ve işaretler sayesinde nereye zıplayacağınızı yahut tutunacağınızı bilseniz bile, kimi noktalarda başarılı olamıyorsunuz. Bu da oyundaki aksiyonun suratına ket vuruyor. Örneğin bir misyonda karanlık bir mağarada bir noktada tekraren düştüm. Her düştüğümde sanki başıma birisi saracak mı diye tedirginlik yaşayıp bir noktadan tekrar zımnilik içinde geçerek tırmanışı yine denemem gerekti.
Bol zombi, sonsuz aksiyon, klasik fakat sürükleyici bir kıssa ve eski dostumuz Crane… Heyecanla bekliyorum. Bu sırada arkadaşımın huysuz şivavasını rica edeyim, gerekirse Leydi beni zombilerden korur.
