İtiraf edeyim: ben iyi yazılmış bir “kurtuluş hikâyesine” asla hayır diyemem. Hele o hikâye, yıkılmış bir kahramanın yeniden ayağa kalkışını anlatıyorsa. Dispatch, tam da bu duygunun oyun versiyonu. AdHoc Studio’nun elinden çıkan bu sekiz bölümlük interaktif macera, bana 2010’ların altın dönemindeki Telltale oyunlarını hatırlattı — hem de nostaljik değil, yepyeni bir enerjiyle.
Oyun, süper kahramanların, uzaylıların ve şeytanların sıradan insanlarla iç içe yaşadığı tuhaf bir Los Angeles’ta geçiyor. Ancak kahramanlık burada pek de parıltılı değil. Biz, bir zamanların “Mecha Man”i Robert Robertson olarak başlıyoruz. Bir patlamada mekanik zırhını kaybeden Robert, artık kahraman değil; bir çağrı merkezinde vardiya usulü çalışan bir memur. Süper gücü kalmamış, ama hâlâ bir şekilde insanları kurtarmaya çalışıyor — bu kez sadece telefonda.
Dispatch İnceleme: Kahraman Olmaktan Fazlası
Dispatch’in en güzel yanı, kahramanlık kavramını tersyüz etmesi. Artık düşmanları yumruklamıyor, onların çağrılarını yönetiyorsunuz. Robert, SDN adlı sigorta benzeri bir kuruluşa bağlı ve “Z-Team” adında bir grup yarı reforme olmuş süper kötüyle çalışıyor. Bu ekip, kelimenin tam anlamıyla felaket: kibirli, alaycı, bazen de kontrol edilemez. Ama zamanla onların da yaralı, insani yanlarını görüyorsunuz.
Hikâye boyunca karakterlerle girdiğiniz diyaloglar, oyunun kalbini oluşturuyor. Seçimleriniz büyük olayları her zaman değiştirmiyor, ama karakter tepkileri o kadar doğal yazılmış ki, her cevap bir anlam taşıyor. “X kişi bunu hatırladı” yazısı ekranda belirdiğinde, 2010’ların o unutulmaz anlatı oyunlarına kısa bir selam çakılmış oluyor. Karakterlerin verdiği duygusal tepkiler, komik ya da dokunaklı küçük animasyonlarla destekleniyor ve hikâyenin ritmini hiç kaybettirmiyor.
Ofis Gerilimi: Z-Team Yönetimi ve Stresli Kararlar
Oyun sadece diyaloglardan ibaret değil. SDN’deki vardiyanız sırasında, şehir genelinde çıkan olaylara süper kahramanları yönlendiriyorsunuz. Harita üzerinde beliren acil durumları takip ederken, hangi kahramanın hangi göreve uygun olduğunu istatistiklerle analiz ediyorsunuz. Her karakterin hız, güç, zekâ gibi özellikleri Pokémon benzeri bir matrisle gösteriliyor. Yanlış eşleşme, başarısızlık ve bazen de hastane ziyareti demek.
Bu kısım şaşırtıcı derecede gergin. Bir yandan şehirde art arda beliren olayları yetiştirmeye çalışırken, diğer yandan ekibin moralini korumanız gerekiyor. Karakterler arası çatışmalar oyunun mekanik kısmına bile yansıyor — birbirinden nefret eden iki kahramanı aynı göreve gönderirseniz, görev başarısız olabiliyor. AdHoc’un burada yaptığı şey zekice: karakter dinamiklerini sadece hikâyede değil, oynanışta da hissettiriyor.
Bazı bölümlerde bu mekanikler o kadar başarılı işliyor ki, kendinizi gerçekten stres altında bir çağrı merkezi yöneticisi gibi hissediyorsunuz. Sürekli zamanla yarışmak, aynı anda üç görevi yönetmeye çalışmak, bir yandan da Invisigal’in triplerini idare etmek… Dispatch, kahramanlıktan çok insan yönetimiyle ilgileniyor — ve bu, düşündüğünüzden çok daha eğlenceli.
Zayıf Halka: Hacking Bulmacaları
Dispatch’in neredeyse her yönü güçlü olsa da, zayıf noktası hacking bulmacaları. Robert’ın “zihinsel gücünü” temsil eden bu mini oyunlar, görsel olarak ilgi çekici ama temposuz. Üç boyutlu bir yapboz labirentinde küpü yönlendirdiğiniz bu bölümler, oyunun dramatik akışını yavaşlatıyor. Başta keyifli görünseler de, ilerledikçe daha karmaşık hale gelip hikâyenin önüne geçiyorlar. Özellikle sekizinci bölüm civarında “tamam artık yeter” dedirten bir zorluk eşiğine ulaşıyorlar.
Yine de, bu bölümler tamamen gereksiz değil. Oyun, Robert’ın bir zamanlar fiziksel bir kahramanken artık zihinsel bir mücadele içinde olduğunu anlatmak için bu mekaniği bilinçli olarak kullanmış. Yani tematik olarak yerinde, sadece oynanış açısından biraz daha yumuşak olabilirmiş.
Empatiyle Yazılmış Bir Kahraman Hikayesi
Dispatch’in en etkileyici yanı, karakterlerinin yüzeysel olmaması. Z-Team üyeleri tam anlamıyla “bozulmuş insanlar.” Ama oyun onları asla karikatürleştirmiyor. Invisigal’in sarkastik alaycılığı, Prism’in mükemmeliyetçiliği, Golem’in kabalığı… hepsi birer maskenin altında yatan travmalar. Bir noktada, Golem’i bara giremeyip dışarıda yalnız başına otururken gördüğümde içim burkuldu. Dakikalar önce sinir olduğum karaktere bir anda sempati duydum. İşte bu, iyi yazılmış bir oyunun farkı.
Bu duygusal derinliği sağlayan en önemli unsur seslendirme kadrosu. Laura Bailey, Erin Yvette ve özellikle Aaron Paul (evet, Breaking Bad’den Jesse Pinkman) mükemmel performanslar sergiliyor. Aaron Paul’un Robert’a kattığı yorgun ama umutlu ton, karakteri bir video oyun kahramanından çok gerçek bir insana dönüştürüyor. Laura Bailey’nin Invisigal yorumunda ise hem cazibe hem kaos var — sizi sürekli sınırda tutan bir enerji.
Dispatch, Telltale’in Ruhunu Yeniden Diriltiyor
AdHoc Studio, eski Telltale ekibinden oluşuyor ve bunu her saniyede hissediyorsunuz. Dispatch, The Wolf Among Us ve Life is Strange çizgisinde, diyalog odaklı bir macera ama modern bir dokunuşla. Görselliği canlı, animasyonları pürüzsüz ve mizah ile dram dengesini mükemmel kuruyor. Final bölümünde aldığınız kararlar küçük görünebilir, ama sonuçta çıkan hikâye tamamen “sizin Dispatch’iniz” oluyor.
Oyunun sonunda tek hissettiğim şey “Sezon 2 ne zaman?” oldu. Çünkü bu hikâye, hem anlatı hem oynanış açısından devam etmeyi hak ediyor.
Artılar
- Mükemmel yazılmış karakterler ve güçlü seslendirme kadrosu
- Hikâye ve oynanışın doğal şekilde iç içe geçmesi
- Z-Team’in moral sistemiyle yaratılan dinamik strateji
- Mizah ile duygunun dengeli harmanı
- Telltale tarzı seçimlerin modern bir versiyonu
Eksiler
- Hacking bulmacaları gereksiz derecede uzun ve yorucu
- Bazı seçimlerin etkisi sınırlı hissediliyor
- İlk iki bölüm temposu diğerlerine göre yavaş
Puan: 90 / 100
Dispatch, süper kahraman anlatılarını insani boyuta taşıyan, seçim odaklı anlatımın en taze örneklerinden biri. Hem kalbime hem zekama hitap etti. Aaron Paul’un performansı, karakterlerin duygusal derinliği ve o eski Telltale sihrini modern bir anlayışla geri getirmesiyle, Dispatch yılın en iyi anlatı oyunlarından biri olmayı başarıyor.