Fantasy Life i’ın çok kolay bir formda ne olduğunu açıklamamı isteseydiniz, herhalde “Animal Crossing ve The Legend of Zelda’nın çocuğu olsa bu oyun olurdu” biçiminde açıklayabilirdim. Bu iki oyunun esasen ne kadar dolu olduğunu biliyorsanız, Fantasy Life i’a bakıp “Bu nasıl bir aşure?” diyebilirsiniz, hak veririm. Fakat çok enteresandır ki, oyun ikisini de yeteri kadar tatmin edici bir biçimde yapabiliyor. Animal Crossing’in kent kurma, NPC’lerle bağ geliştirme, yan işlerle uğraşmasıyla; Zelda’nın açık dünya, aksiyon RYO oynanışını bir ortada görmek, ve nispeten başarılı bir halde görmek iddia ettiğimden daha eğlenceli oluyormuş. Bilhassa geliştirilme sürecinde yaşanan badireler (Keiji Inafune’nin stüdyodan ayrılması, testlerdeki olumsuz geri dönüşler üstüne CEO’nun üretimci koltuğuna geçmesi ve 3 ertelemeyle 1.5 yılda oyunu toparlamaya çalışmaları) düşünülünce, bir ortalar insanların çıkışından ümidini kestiği bir oyun için çok yeterli.
BİRDEN FAZLA HAYATIM VAR ZİRA BEN BİR FANTASY LIFE OYUNCUSUYUM
Fantasy Life’ın 3DS’teki birinci çıkışından bu yana oyuncuları kendine çeken kendine has tarafı, Final Fantasy’nin “Job” sistemini anımsatan “Life” sistemi. Oyunun daha en başında bir gemi kazası yaşayıp, fosilinden kalkan bir ejderha sayesinde geçmişe gidip, orada çat diye “Senin Hayatın var mı?!” diye sorulunca insan ister istemez bir varoluşsal krize giriyor lakin dediğim üzere, oyunun sınıf sistemi bu. Dört tanesi savaş sınıfı olmak üzere toplam 14 tane sınıftan birini seçtikten sonra ejderhanızla günümüze dönüp, bir mağaraya girmeye çalışırken kazara öteki bir boyuta geçip, nispeten büyük başka bir dünyada kendinizi bulmanız, geri döndüğünüzde de tanrıça olduğunu söyleyen bir heykelden “Hadi bu adada kendi kentini kur güzelleştir buraları” deyince, daha oyunun birinci birkaç saatindeyken “Tek tek gelin birader!” diye ekrana bağırırken buldum kendimi.
Sonraki gün oyuna döndüğümde oyunun kıssa kısmına odaklandım. Lakin şöyle ufak bir sorun vardı: Oyunun öykü kısmı her ne kadar iddia edilebilir olduğu kadar komik olsa da size oyunun asıl eti kemiği olan ve biraz evvel bahsettiğim şu “başka boyuttaki büyük dünya”ya, Ginormosia’ya, öykü sonlarına kadar tekrar götürmüyor. Ve inanın, oyunda gidebildiğiniz üç bölgenin ikisinde (Geçmiş ve Günümüz) yapılacak ya da keşfedilecek fazla bir şey yok, her türlü Ginormosia’ya gitmeniz lazım. Eğitim fonksiyonu görmesi gereken kıssa vazifelerinin bu türlü temel bir noktayı anlatmaması farklı geldi bana. Kıssa misyonlarının döngüsünün de geçmişe git, yapılması gereken şeyi yap, günümüzdeki mağaraya gir, pürüz çıkana kadar ilerle ve tekrar geçmişe git döngüsünde olduğu düşünülürse, zati kısa olan öykü modunu Ginormosia’yı kullanarak biraz daha uzun ve ayrıntılı yapabilirlerdi.
Bu “eti kemiği” dediğim Ginormosia’yı da anlatmak lazım alışılmış. Farklı bölge ve biyomlardan oluşan bu “paralel evren”, oyunun “The Legend of Zelda” kısmı. Hatta biraz daha spesifik olmam gerekirse Breath of the Wild bile diyebilirim. Her bölgede zımnî bir sürü mağaralar, zindanlar, ormanlar, tapınaklar var; açık dünyasında bulabileceğiniz ufak yerleşim alanları var, gezgin tüccarlar var, spesifik meydan okumalar var, hatta Breath of the Wild’ın Korok’larının bir gibisi olan Leafe’ler bile haritanın her yerine serpiştirilmiş. Bunları yaptıkça bölge puanları kazanıp, bölgenin düzeyini Diablo-vari bir A-RYO başıyla yükseltebiliyorsunuz. Yükselttikçe de daha yüksek düzey şeylerle savaşıp, daha âlâ mükafatlar kazanıyorsunuz ve gerek savaş sınıflarınızın gerekse de balıkçılık, madencilik, odunculuk üzere toplayıcı sınıflarınızın düzeyini kasmanın en yeterli yolu burada vakit geçirmek. Bölge düzeyini yükselttikçe yalnızca düşmanların değil, bölgedeki her şeyin düzeyi yükseliyor.
Buradaki mükafatlar de yalnızca yeni ekipmanlar ya da düzeyinizi yükseltmek değil. Oyun size başlarda “Strangeling” diye tuhaf bir eşya – insan kırması bir ırk tanıtıyor. Bunlar bir formda eşyaya dönüşmüş beşerler ve sizler de bu Strangeling’leri toplayıp, günümüzde beşere çeviriyorsunuz. Bu beşere çevirdiğiniz NPC’ler de size hem adada kurduğunuz kentte eşlik ediyor hem de partinize alıp savaşırken, toplayıcılık yaparken ya da bir şeyler üretirken sizlere yardımcı oluyor. Hepsinin tasarımı da inanılmaz hoş olduğundan kentin azamî 6 konut yapma hududu 50 tane konuk edebileceğiniz NPC varken biraz can sıkıcı olabiliyor. En azından rastgele bir negatif tesiri olmadan konutlarda hangi NPC’lerin kalabileceğini seçebiliyorsunuz, bu da bir şeydir.
Oyunun döngüsü basitçe bu türlü anlayacağınız üzere. Seçtiğiniz Hayatı/Hayatları ister tek başınıza, ister çoklu oyuncu modunda, isterseniz de NPC’lerle birlikte kasıp en üst düzeye çıkarıyorsunuz, o sırada da NPC’lerle ilginizi yükseltip, kentinizin puanını arttırıp daha fazla şeye erişiyorsunuz. Animal Crossing deseniz var, The Legend of Zelda deseniz var, hatta Stardew Valley bile var biraz içinde. İlerleyen saatlerde üstünüze kolay bir rogue-lite modu bile atıyor hatta. Yapabileceğiniz şeylerin hududu ekseriyetle “Oyuncu doyana kadar” olduğundan bir epey dolu ya da bir epey boş demek oyunun sizi sarıp sarmayacağına bağlı biraz. E bunun için oynanıştan da bahsetmek lazım.
BİR ŞEYLER ÜRETMEK HİÇ BU KADAR ZEVKLİ OLMAMIŞTI
Fantasy Life i’ın öteki oyunlarda biraz daha fazla görmek istediğim oynanış mekaniğini sorsanız, açık orta üretme ve toplama sınıflarının işleniş hali derdim. Çoklukla birçok oyunda yalnızca A’ya basıp materyalleri topladığınız ya da menü içinde menüden bir şeyler ürettiğiniz oyunlardan sonra Fantasy Life i’ın bu ikisine de yaklaşımı beni bir epey eğlendirdi.
Madencilik, ormancılık, balıkçılık üzere toplayıcı sınıfların mekaniği kolay: Toplayacağınız şeyin başına geçip, etrafında dönerek “mükemmel noktası”nı bulmaya çalışıyorsunuz. O noktadan toplarsanız daha yüksek kalite eserlerin yanı sıra, yetenek puanınızı da (bir nevi dayanıklılık barı oyunun) az harcayarak süratlice toplayabiliyorsunuz. Her sınıfın kendi yetenek ağacından bu toplama işini daha da kolaylaştıran, daha fazla deneyim puanı kazanmanızı sağlayan şeyler de açabiliyor olmanız oyunda ilerledikçe işinizi kolaylaştırıyor.
Marangoz, demirci, simyager üzere üretim sınıflarındaysa yapacağınız her üretim birer küçük oyun. Sistem hepsinde birebir işliyor, size verilen sıralamayla müddet ve oynama hakkınız bitmeden yanlışsız sırada verilen aksiyonu gerçekleştiriyorsunuz. Bu da ekseriyetle sağ analoğu döndürme, A’ya basma, basılı tutma ya da süratlice basmadan ibaret. Kolay mi? Evet. Lakin inanın bunu menülerde boğulmaya tercih ederim. Tıpkı toplayıcı sınıflar üzere bu sınıfların da işinizi kolaylaştıran yetenek ağacı seçenekleri var. Düşük düzey ekipmanları küçük oyuna bulaşmadan üretebilme özelliğini açmanızı öneririm mesela. En düşük kalitede üretiyor fakat ne vakit can iksirine gereksiniminiz olsa küçük oyunla da uğraştırmıyor, küçük oyunla üretme seçeneğini de elinizden almıyor birebir vakitte.
Oyunun en sıkıcı bulduğum kısmı da değişiktir ki savaşma ve savaş sınıfları oldu. Şövalye, okçu, büyücü ve paralı asker olarak dört farklı sınıf var ve büyücüdeki savunma ve sıhhat büyüleri üzere alternatiflerin dışında tüm sınıfların oynanışı temelde birebir. Ağır, hafif ve özel hücum yapabiliyorsunuz, yetenek ağacındaysa bu hücumları kolaylaştıran, verdiği hasarı arttıran ve bir tane ek yüklü akına erişiminizi sağlayan seçenekleri açabiliyorsunuz. Dövüşler de ekseriyetle hafif atağa abanarak, tahminen biraz da ataklardan kaçarak geçiyor. Özgün 3DS oyunundaki kombo sisteminin olmaması ve düşmanların zorluk namına bir şey sunmaması derken ne vakit dövüşmem gerekse “Ya ben çiftliğime dönmek istiyorum” diye aklımdan geçirip durdum.
Bir başka sıkıcı bulduğum noktaysa yalnızca bir iki sınıf seçip bu “Fantezi hayatınızı” istediğiniz üzere yaşayamıyor oluşunuz, bunda ortaya sokulan öykü modunun da tesiri var biraz. Dövüşlere bulaşmadan takılma üzere bir bahtınız yok, oyunda illaki dövüşmeniz gereken kısımlar var. “Daha yeterli ekipmanlar da lazım oluyor, o yüzden terzi ve demirci üzere sınıflara da el atmanız lazım. Bu ekipmanları üretebilmek için materyaller lazım, e toplayıcı sınıflara da girmek kaide. E iksirlere de gereksiniminiz olacak, simyacı da olmak lazım” derken tüm sınıfları bir formda almanız gerekiyor kısaca. Bunların bir kısmını satın alabiliyorsunuz ya da açık dünyayı keşfederken denk gelebiliyorsunuz lakin daha kaliteli versiyonlarını kendiniz yapabilecekken açık dünyada didik didik kılıç aramanın pek de manası yok üzere geliyor. İstediğiniz sınıfı oynayabilmenin tek yolu kıssayı bitirmek ve yeteri kadar NPC toplayıp onların sizin yerinize dövüşmesini sağlamak. Ya da tekrar kıssayı bitirip çoklu oyuncu modunda takılmak.
HER ŞEYE KARŞIN DOYAMADIM
Son iki paragrafta bahsettiğim eksiler dışında oyunda canımı sıkan pek bir şey olmadı dürüst olayım. Bu bahsettiğim eksiler de oyunun nasıl bir kaos içinde geliştirildiğiyle de alakalı olabilir bir yandan. İncelemenin başında da dediğim üzere, oyun birinci duyurulduğunda Keiji Inafune ile onun takımının altındaydı ve geçen yılın ortasında Inafune’nin ayrılması, CEO Akihiro Hino’nun tıpkı yepyeni oyundaki üzere üretimci koltuğuna geçmesi, oyunun Inafune altındaki halinin beta geri dönüşlerinin berbat olmasıyla 1 yıldan az bir müddette toparlamaya çalışmaları nitekim takdire şayan.
İşin daha da hoş yanı, Level-5 oyuncu geri dönüşlerini de dinliyor. Ben bu satırları yazarken oyuna Ginormosia için daha âlâ bir kamera açısı getiren güncelleme geldi, oyunculara özür niteliğinde yeni bir binek verdiler, üstüne açık dünya için bu yılı içerisinde gelecek bir roguelike modu ve kıssaya eklenecek yeni bir karakter bile duyurdular. Çıkış sonrası dayanakları hakikaten inanılmaz. Bu yılın geri kalanında Fantasy Life’a çokça geri döneceğime eminim. Daha tüm Strangeling’leri toplamayı bitirmedim ya!
