Günümüzde şahsileştirilmiş ve kullanıcı odaklı hizmet sunmak artık yalnızca bir tercih değil, mecburilik haline geldi. Bu dönüşüm, kurumları ellerindeki bilgiyi çok daha dikkatli ve stratejik bir halde yönetmeye mecbur bırakıyor. Sıhhat hizmetlerinden belediyelere, bankalardan yazılım firmalarına kadar geniş bir yelpazede yer alan pek çok kuruluş, artık bilgiyi sırf toplamakla kalmıyor; onu saklama, düzenleme ve gerçek kullanma sorumluluğunu da üstlenmek zorunda kalıyor.
Ancak gerçek tabloya bakıldığında, birçok kurum bu bahiste önemli problemlerle karşı karşıya. Kısa mühlet evvel yapılan bir araştırma, kurumların %39’unun bilgi idaresi konusunda hala sağlam bir altyapıya sahip olmadığını gösteriyor. Yıllar boyunca farklı usullerle gelişi hoş toplanan ve uyumdan mahrum halde saklanan datalar, vakitle fonksiyonsuz hale geliyor. Eksik bilgiler, tekrarlanmış kayıtlar ve entegrasyon sorunları derken, datalar giderek “kirli” bir yapıya bürünüyor.
Veri kirliliğinin sebepleri sadece teknik eksikliklerle hudutlu değil. Farklı sistemler ortasında kurulamayan irtibatlar, kurumların ortak bir bilgi altyapısı oluşturmalarını da engelliyor. Örneğin, 2024’te finans bölümünde yapılan bir tahlil, firmaların %44’ünün datalarının farklı lokasyonlara dağılmış olması nedeniyle idarede zorlandığını ortaya koydu. Bu durum, yalnızca operasyonel aksaklıklara değil, tıpkı vakitte maliyet artışlarına da neden oluyor.
Kurum içindeki farklı departmanların bilgi paylaşımı yapmaması da önemli bir sorun olarak öne çıkıyor. Örneğin bir bankanın satış ve pazarlama takımları tıpkı müşteriyle çalışsa bile, ellerindeki bilgiler farklı olabiliyor. Benzeri halde, bir belediyede toplumsal hizmetler ünitesiyle paklık işleri ünitesi birebir vatandaşa ulaşmaya çalışırken bilgi paylaşımı olmaması nedeniyle vakit ve kaynak kaybı yaşanabiliyor.
Kirli bilgi, yanlışsız kararları engelliyor
Dağınık ve doğrulanmamış bilgilerle çalışmak, kurumların tahlil ve karar süreçlerini direkt etkiliyor. Kirli bilgi, yanılgılı çıkarımlar ve yanlış stratejilerle sonuçlanabiliyor. Bu da hem müşteri memnuniyetini hem de hizmet kalitesini olumsuz istikamette etkiliyor. Özel daldaki firmalar, esnek ve süratli data kullanımına dayalı çalışan rakiplerine karşı geride kalırken; kamu kurumları ise hizmetlerini nitekim muhtaçlık sahiplerine ulaştırmakta zorlanabiliyor.
Veriyle ilgili bir öbür kritik başlık ise sahiplik. Birçok kurumda data idaresi sadece IT departmanlarının sorumluluğuna bırakılmış durumda. Meğer datayı günlük olarak kullanan bireyler çoklukla pazarlama, müşteri hizmetleri, insan kaynakları üzere operasyonel departmanlar. Bu nedenle, yalnızca teknik altyapının değil, birebir vakitte bir data sahiplenme kültürünün de kurum geneline yayılması gerekiyor. Her çalışanın bilgi konusunda bilinçlendirilmesi, sürecin en değerli adımlarından biri haline geliyor.
Veri paklığı için yeni kuşak teknolojilere gereksinim var
Veri paklığı, sırf manuel olarak çözülebilecek bir sorun olmaktan çıkmış durumda. Artık kurumlar, büyük hacimli bilgileri yönetebilmek için yapay zeka ve makine tahsili üzere teknolojilere yöneliyor. Bu sistemler, tekrar eden kayıtları tespit edebiliyor, tutarsız dataları ayıklayabiliyor ve ileriye dönük tahliller için sağlam tabanlar oluşturabiliyor. Böylelikle sırf geçmişin yanılgılarını düzeltmekle kalmıyor, gelecekte daha isabetli kararların önünü açıyor.
Bu teknolojilerin gerçek biçimde entegre edilmesi, vakitle insan kaynağının daha stratejik alanlara kaydırılmasına da imkan sağlıyor. Özetle, data idaresi artık sadece teknik bir misyon değil, kurumların sürdürülebilirliği için hayati bir stratejiye dönüşmüş durumda.
