Subnautica’nın harikulade muvaffakiyetinin akabinde, âdet olduğu üzere, bu cinste birçok oyun görür olduk. Kâh balta girmemiş ormanlarda hayatta kalmaya çalıştık, kâh kutupların dondurucu soğuğunda… Fakat içlerinden biri vardı ki hem cıvıl cıvıl grafikleri hem de esprili stiliyle oburlarının ortasından sıyrılmayı başardı. Tahminen mecnun üzere satmadı, tahminen büyük bir hit olmadı fakat kendisine sadık bir hayran kitlesi oluşturmaktan geri kalmadı: Journey to the Savage Planet. Hatta bu başarısı Google’ın gözünden kaçmadı ve internet devi, yalnızca Stadia için oyun geliştirsinler diye yapımcısını satın aldı. Lakin sonra olanlar malum… Stadia apar topar iptal edildi ve bütün stüdyolar kapatıldı. O yüzden Savage Planet’ın devamını göreceğimizi hiç sanmıyordum. Fakat işte buradayız. Ve vakit intikam vakti…
Tebrikler, kovuldunuz!
Revenge of the Savage Planet’ta, derin dondurucuda geçen 100 yıllık bir seyahatin akabinde insanoğlunun daha evvel hiç ayak basmadığı, uzak bir gezegende gözlerini açan bir maceracıyı canlandırıyoruz. Fakat bu 100 yıllık müddette çok şey değişmiştir. Birincisi, patronumuz Kindred Aerospace biz uyurken Alta Interglobal isimli bir holding tarafından satın alınmıştır. İkincisi, Alta neredeyse hiç vakit kaybetmeden tüm Kindred çalışanlarını işten çıkarmıştır. Yani artık işsizizdir. Bu gezegene gönderilmemizin hiçbir manası kalmamıştır. Bizden sonra gelecek öbür hiçbir kolonici yoktur. Dahası, konuta geri dönmemizin bir yolu da yoktur. Böylelikle hem Alta’dan intikamımızı almak, hem de Dünya’ya geri dönebilmenin bir yolunu bulmak için sıvıyoruz kolları…
Ama bu karamsar art plan öyküsünün tersine, birinci oyundaki üzere epey şapşik bir atmosferi var RotSP’in. Hiç elbet oyundaki en büyük değişiklik birinci şahıs kamera açısını terk edip, üçüncü şahıs bakış açısına terfi etmesi. Açıkçası birinci başta bunun yeterli bir tercih olduğundan çok emin değildim; lakin oynadıkça çok da bir şey değişmediğini fark ettim. Hatta karakterimizi dışarıdan görmek oyunun mizahi yanını daha da arttırmış. Koşarken kollarını bacaklarını abartılı bir halde salladığını, yapışkan yüzeylere basarken ayaklarını uygunca havaya kaldırdığını, ya da ne bileyim, öldürdüğü uzaylıların yeşilli morlu sıvılarına bulandığını görmek insanı ister istemez gülümsetiyor.
İkinci en büyük değişiklikse oyunda artık bir değil, keşfedilmeyi bekleyen tam dört gezegen olması. Birinci gezegenimiz Stellaris Prime gür ormanları, tuhaf bitki örtüsü ve pofidik sakinleriyle Journey to the Savage Planet’te aşık attığımız dünyayı andırıyor ucundan. Bu tanıdık atmosfer de oyuna daha çabul adapte olmanızı sağlıyor. Burası tıpkı vakitte ana üssümüzün de bulunduğu yer ve ekipmanımızı güçlendirmek, 3D yazıcımızla yeni alet edevatlar basmak için dönüp dolaşıp bu gezegene geri dönüyoruz. Dilersek içeriyi dilediğimiz üzere dayayıp döşeyebiliyor, kendimize Alta Aerospace’in harikulade (!) eserleriyle dolu, küçük bir ömür alanı kurabiliyoruz. Hatta bunlardan kimileriyle küçük lakin esprili etkileşimlere girmek de mümkün (Hiçbiri mi düzgün çalışmaz arkadaş?) Ek olarak hem bu gezegende hem de başkalarında yakaladığımız uzaylı canlılarla bir tıp hayvanat bahçesi de kurmak mümkün.
Uçsuz bucaksız çöllerle kaplı Xephyr, buz ve ateşin tuhaf bir karışımı olan Zenithian Rift ve Afrika bozkırlarını andıran Quasadron IX köşesini bucağını araştırıp, sırlarını keşfedebileceğimiz öteki gezegenler. Oyunu bitirdiğimizde ekstradan bir gezegen daha açılıyor. Hepsinde de ekipmanlarımızı geliştirmemizi sağlayacak çeşitli upgrade materyalleri, çeşitli yan misyonlar ve boss savaşları bulunuyor. Tıpkı birinci oyundaki üzere işin içinde tekrar metroidvania öğeleri var ve birinci başta her yere gidemiyor, her şeyi alamıyoruz.
Ciuv! Ciuv!
Her gezegenin kendine has bitki örtüsü ve canlıları da var. Ve bunların birden fazla düşman… Oyunun zırt dediği yer de aslına biraz burası oluyor. Zira savaş mekanikleri… Nasıl desem? Çok kolay, çok yavan. Üretimciler savaş mekaniklerinin üstüne yeni bir şeyler eklemek için hayli uğraşmış aslında fakat kâfi olmamış, olamamış. Sadık lazer tabancamız ve fırlatma kancamız yerini koruyanlar ortasında. Bunlara elektrikli bir kamçı/kement, manyetik yüzeyleri hareket ettirmemizi sağlayan metal bir çatal ve içine su, lav, balçık vs doldurabileceğimiz bir silah eklenmiş. Balçık tabancasıyla düşmanları çamura bulayıp onlara elektrik çarptırabiliyor yahut alev almalarını falan sağlayabiliyoruz. Lakin birçok durumda bu zahmete hiç katlanmadım desem yeridir. Daha çok lazer tabancamla işlerini bitirmekle yetindim.
İşin berbatı neredeyse her adımınızda üstünüze bir şeyin saldırması. Bu da birinci başlarda bol bol ölmenize, oyunun ikinci yarısındaysa problemden patlamanıza neden oluyor. Zira işin keşif kısmına odaklanmak, çevresel bulmacaları çözmek istiyorsunuz lakin rahat vermiyorlar ki kardeşim! Bin defa öldürdüğünüz, bir sıkımlık canı olan börtü böcek ısrarla, inatla, hunharca ve bıkmadan size saldırmaya devam ediyor. Çatışma mekanikleri de çok sığ olunca “yeter artık Satürn aşkına!” diye bağırasınız geliyor. Bir şeyleri tekmelemek, uzaylı canlıları patlatmak, karakterimizin abartılı el kol hareketlerine gülmek başta eğlenceli olsa da birinci birkaç saatin akabinde hepsinin çarçabuk bayatladığı da yadsınamaz bir gerçek…
Teknik manada başarılı bir üretim RotSP. 20 saate yakın oyun müddetim boyunca hiçbir yanılgıya rastlamadım. Fakat konsol sürümünde FPS düşüşleri olduğu söyleniyor. O yüzden PC daha güzel bir tercih olabilir. Western sosu katılmış müzikleri de pek başarılı ancak o kadar azzzz duyuyoruz ki bu güzelim tınıları, yazık etmişler demeden edemedim.
Uzun lafın kısası birinci oyunu sevdiyseniz, aynısından daha fazlaya itirazınız yoksa ve üçüncü şahıs kamera açısını sorun etmiyorsanız Revenge of the Savage Planet’in başında eğlenceli saatler geçirmemeniz için ortada bir sebep yok. Lakin aklınızdan yıllarca çıkmayacak bir tecrübe de beklemeyin.
