Filmler bizlere bir şeyleri dolaylı yollardan anlatmaya bayılırlar. Bir ses, kısacık bir imaj, bir yüz sözü bazen çok şey anlatır. 28 Yıl Sonra bana tam da bu türlü “anların filmi” üzere geldi. Parçalanmaya yüz tutmuş bir bayrak, müteveffa kraliçenin gençliğini gösteren bir tablo ya da ufacık bir kâğıt kesimindeki not Alex Garland ve Danny Boyle’un birincisinden 23 yıl sonra gelen bu oldukça ürkütücü devam sinemalarının mihenk noktaları olmuşlar.
Çürüme doğal bir süreç olsa da insanın tabiatı daima çürümeye, yaşlanmaya karşı durma eğilimindedir; zira vefattan korkarız. Birleşik Krallık ya da İngiltere bilhassa Brexit ve pandemi sonrası hayli kan kaybetti ve bu çaptan düşüş yahut kendi deyişimle “Dağılan Krallık” duygusu sinemanın her yanına sinmiş, o kesif vefat kokusunun da temelini oluşturmuş. Birinci iki sinemadan sonra dünyaya yayılması engellenebilmiş virüs çok sert bir karantina altındaki İngiltere ile sınırlanmıştır. Anakaraya yakın bir adaya ve oranın kendi halinde yaşayan halkına çeviriyor Bu türlü daima dinamik kamerasını bu sefer. Adacıkta meslekler kolaylaşmış, avcılık ve toplayıcılık en geçer akçe olmuştur. İnsanlık neredeyse sanayi ihtilali öncesi şartlara geri dönmüştür. İşte bu ortamda Spike ve babası Jamie oğlanın birinci avı için anakaraya sarfiyatlar ve doğal ki virüslü şahıslar anında enselerinde biter. Sinemanın buradan sonrası Garland’ın daima beklenmedik istikametlere sapan sürprizli senaryosuyla hiç sıkmadan akıp gidiyor fakat çokça kan vahşetle örülü dünyasında en akılda kalan kısımları Spike’nın kendi misyonuna çıkışından sonra geliyor bana kalırsa.
Filmin bir yerinde tüm bu çürüme hali “memento mori” yani mevti hatırla düsturuyla bir kalıba dökülüyor, daha da uygunu o kalıptan çıkan vefat heykeli “memento amori” sevmeyi hatırla deyişiyle tamamlanarak hayatın sarsılmaz bir temsili oluyor. Garland ve Boyle’un bu şiirsel dokunuşu sinemanın tüm o kasvetli ve kanlı atmosferi içinde soluk alabildiğimiz, ömrün tadını az da olsa lisanımızın ucunda hissedebildiğimiz bir an yaratıyor ki bence sinema bu anlarda daha çok parlıyor tıpkı kemik mabedini oluşturan kafataslarının ruhları hapsetmiş beyazlığı üzere. Elbette sinema zombi çeşidinden istediklerimizi de ziyadesiyle veriyor. Geniş açılı çekim teknikleri eşliğinde kopan başlar, donuk karelerle tesiri düzgünce çoğalan ok atışları, ani korkutmalar ve gerçekten vahim bir alfa virüslü kabuslara girecek sahnelere imza atmışlar. Nazaran meraklıları tatmin olacaklardır.
Ekip bildiğimiz üzere sürat kesmeden bir devam sineması de çekti ve The Bone Temple üçlemenin ikinci ayağı olarak gelecek yıl sinemalarda yerini alacak. Aslında bu kadar yıl bekledikten sonra tek sinemayla bırakmaları da kimseye yetmeyecekti belirli ki. Evet, sinema 28 Gün Sonra’nın o ürkütücü yalnızlık hissine artık sahip değil. Ne de olsa onu tüm dünya boyutunda deneyim ettiğimiz için yeni bir anlatı bulmak gerekiyordu ve bu da izole olarak gerileyen, vahşileşen ülkeler/insanlar yoluyla bulunmuş. İşin içine biraz yabancı korkusu biraz da meczupluk eklenince son derece şimdiki ve ileride daha da pahalanacak bir imal ortaya çıkmış. Zati mevti hatırlamak ve hatırlatmak düzgün yaşamaya çaba etmenin en birinci itkisi ve amaçlanan utkusu değil de nedir?
Editörün Notu: Zombiler her devrin çarpıtılmış aynası olmayı neredeyse 60 yıldır sürdürüyorlar. “Dağılan” krallığın git gide çürüyen dokusunda anlatılan bu büyüme hikayesi de Bu türlü ve Garland ikilisinin hanesine anlı ulu bir artı olarak yazılıyor.
Filmin Notu: 4 / 5
Yönetmen: Danny Boyle
Oyuncular: Jodie Comer, Aaron Taylor-Johnson, Ralph Fiennes, Alfie Williams
IMDB Notu: 7,2
