Bazı güçler sorumluluk getirir evet, bu hakikat. Pekala o gezegendeki en güçlü sizseniz bunun sorumluluğunu nasıl alacaksınız? Bu kallavi yük 1938’den beri hayatımızda olan Superman’in ahlaki pusulası olmuştu ve ortalarda kalbi ne kadar kararırsa kararsın her daim hak, hukuk, adalet yanlısı olan “büyük mavi” bir biçimde o sorumluluğu taşıyabilmişti. Hatta sadece taşımakla kalmamış, umudun sembolü olmuş, naif bir iradenin her daim açgözlü hükümetlere ve şirketlere boyun eğdirebileceğine de bizi inandırmıştı.
Günümüz dünyasında bu ne kadar mümkün tartışılır. Sonuçta büyük çoğunluğu sinik, bencil ve düzgünlüğe olan inancını yitirmiş topluluklar halinde bir dünyadayız. Ve bir halde, tam da yanlışsız bir vakitte Superman kızıl pelerini ve sarı yüklü amblemiyle bize tekrar bu bedelleri hatırlatmak için çıkageliyor. Demek ki dünyanın yine ona gereksinimi var. Hem de fazlasıyla! Direktör James Gunn bu noktada son derece hakikat bir tercihle karakteri 1960’lı yıllardaki o daha naif hatta tahminen daha çocuksu diyebileceğimiz haline döndürüyor. Bunu yaparken en büyük takviyesi de Superman’in muhteşem köpeği Krypto’dan alıyor. Onun sinemaya eklenmiş olması işin çizgi roman hissini güçlendirirken epey komik sahnelere de vesile olmuş. Her ne kadar sinemada çokça günümüze ilişkin teknolojik alet edevat varsa da ismini tam koyamadığım nostaljik, renkli ve insanı inançta hissettiren bir atmosfer de var. Ve açıkçası onca karanlık, gerçekçi çizgi roman uyarlamasından sonra bünyemizin gerçekten bu türlü bir güvenlik hissine gereksinimi varmış.
Film Superman’in artık ortak kültüre mâl olmuş geçmişiyle hiç vakit kaybetmeden bodoslama aksiyona dalıyor ve yeterli de ediyor. Bu sayede bize direkt olarak karakterin kendisiyle bir bağ kurma bahtı veren Gunn çok düzgün bir oyuncu seçimiyle pelerini David Corenswet’e armağan etmiş ki onu izlerken Superman/Clark Kent ikilisini görmek çok daha kolay. Bu durum Henry Cavill’de yoktu örneğin. “Tom Cruise etkisi” dediğim şeyden mustaripti Cavill. İstediği kadar tipi, rolü değişsin yeniden Henry Cavill’i görüyorsunuz onda ister istemez. Ancak Corenswet hem vücut lisanı hem de sesini kullanılışıyla Çelik Adam’ı muhtemelen Christopher Reeve’den bu yana en düzgün taşıyan aktör olmuş. Onun Louis Lane ile olan sahnelerinde Rachel Brosnahan ile olan kimyasıysa resmen göz kamaştırıcı. Yaşlanmamaya ant içmiş üzere görünen Nicholas Hoult ise tam bir zalim makûs adam portresi çizerek kusursuz bir Lex Luthor olmuş, gerçekten adamdan nefret edersiniz. Abartılı fakat ölçülü oyunu, Superman’e karşı gerçekten zekâsını ve imkanlarını efektif biçimde kullanışı sinemanın bir öteki olumlu yanı. Pekala hiç mi olumsuz bir yan yok?
Elbette var. Ancak bunlar genelde senaryonun fazla dallanıp budaklanmasıyla alakalı problemler ve fazla baş ağrıttıkları söylenemez. Sonuçta sinemanın çizgi roman karelerinden fırlamış üzere duran ve (neyse ki) yavaş çekim haricinde yaratıcı tahlillerle hayata geçmiş aksiyon sahneleri gerçekten nefes kesici. Her darbeyi hissettiğimiz dövüşler, Superman’in ikonik uçma sahneleri ve James Gunn’ın imzası haline gelmiş karmaşık plan sekans kapışma baleleri. Hepsi sinemada çokça var ve işin düzgün yanı dramatik etkiyi de asla düşürmüyorlar. Ve en sevdiğim yanı da tüm bu aksiyon fırtınası içinde Superman’in yaşayan her şeye karşı olan ihtimamlı hali. “İşte hakikaten olması gereken buydu” dedirtiyor beşere ve bir noktada adamımız bir sincabı kurtardığında ağzım kulaklarıma varana kadar gülümsetiyor. İşte Superman tam da bu! Bizim çok ötemizde tanrısal bir güce sahip evet, fakat o gücü en küçük canlıyı kurtarmaya adayacak kadar da büyük istekli, yardımsever ve sorumluluk sahibi. Eski sinemalarda çokça gördüğümüz kendini feda etme ritüelleri falan burada neyse ki yok ve yan karakterlerle şenlenen (özellikle Mr. Teriffic) böylesi renkli bir sinemada bu usul ajitasyonlara gerek olmadığının James Gunn da pek farkında. Hani onun vizyonu pek sağlam ve özüne sadık olduğu için 2025 model Superman’in de ayakları yere sağlam basarken uçtuğunda sizi de peşinden sürükleyebiliyor rahatça. Zira duygusal olarak sinemanın kalbi olması gereken yerde.
Ufak tefek dağınıklıklarına ve James Gunn yöntemi sululuklarına karşın sinema bulabildiğiniz en geniş ekranlarda izlenmeyi katiyetle hak ediyor ve bu yazın bombası olacağı da şimdiden aşikâr. Bizlerin gerçekten göklerde uçan ve bizi gözeten bu adama, tam da umut uzaklarda bir adaya dönüşmüşken dönmesine çok muhtaçlığımız varmış. Orta ara ön plana çıkan liberal tonun da tesiriyle daima baskılanan ruhlarımıza nefes aldıran sinema hem DC Kozmosunun yeni devri için sıkı bir başlangıç hem de sinemadan çıktığınızda âlâ hissettiren bir sinema olarak hafızalara kazınacak. Ve yalnızca bu müspet halet-i ruhiyesiyle bile bizleri uçurabiliyorsa, biz kendi kanatlarımızı hatırlayıp taktığımızda neler olacak kim bilir siz düşünün…
Editörün Notu: Bu adam gerçekten uçuyor! Uzun yıllardır maruz kaldığımız karanlık Superman imgesini silip atan ve karakteri gerçek özüne döndüren sinema DC Sinematik Evreni’nin yeni devri için dayanılmaz bir başlangıç olmuş.
Filmin Notu: 4 / 5
