Ken Levine denince hiç elbet çoğunuzun aklına BioShock serisi geliyordur. Lakin kimilerimiz, özellikle da oyun oynamaktan WASD tuşları ağaranlarımız kendisini “Shock” ismini taşıyan diğer bir oyundan daha hatırlıyoruz. Irrational Games’in birinci oyunu olan System Shock 2’den kelam ediyorum elbette. Aklınıza gelebilecek neredeyse her “enler” listesinde kendisine yer bulan bu başyapıt, gelmiş geçmiş en düzgün “immersive sim”lerden biri olarak da kabul edilir tıpkı vakitte.
Gelgelelim Thief ve Deus Ex üzere, o yıllarda çıkan bu muazzam klasikleri günümüzde oynamak giderek zorlaşıyor. Küçük ekran çözünürlükleri, düşük poligonlu kaplamalar, desteklenmeyen işletim sistemleri derken mod üstüne mod, yama üstüne yama kurmak zorunda kalıyorsunuz. Bazen o bile yetmeyebiliyor hatta. Neyse ki “remaster” ustası Nightdive Studios bir defa daha imdadımıza yetişti ve System Shock Remake’in akabinde serinin ikinci oyununu da bizlerle bir kere daha buluşturdu.
Efendin Geri Döndü, Böcek!
System Shock 2, birinci oyunun bittiği yerden 42 yıl sonrasını husus alıyor. TriOptimum şirketinin tüm örtbas etme eforlarına karşın SHODAN’ın sebep olduğu katliamlar gün yüzüne çıkmış ve dehşete kapılan Dünya yetkilileri YZ geliştirmelerini durdurmuştur. İflas eden şirket el değiştirmiş ve yeni idare ışıkhızıyla seyahate odaklanmıştır. Araştırmalarının meyvesini alan şirket, Von Braun ismini verdikleri bir uzay gemisini uzaya yollar. Geminin işleyişini de SHODAN’dan beri birinci kere geliştirilen, ancak güvenlik gayesiyle çeşitli art kapıları olan XERXES isimli bir yapay zekâya devrederler.
Oyunun başında üç meslekten birini seçiyoruz: Marine (asker), Navy (hacker) ve OSA (psişik). Birkaç eğitim vazifesinin akabinde güya iki yıl boyunca orduda hizmet vermiş üzere yapıyoruz ve seçtiğimiz vazifelere nazaran çeşitli yeteneklerimizde (silah kullanma, tamir, güç, sürat vs) birkaç puanlık bir artış yaşanıyor. Derken malum gün gelip çatıyor ve Von Braun’ın birinci seyahatine katılacak şanslı (!) mürettebattan biri oluyoruz. Ondan sonrasıysa karanlık… Beş ay sonra hafızamızı yitirmiş bir halde bir kriyopodda gözlerimizi açıyoruz ve gemideki neredeyse herkesin uzaylı bir tehdit tarafından vahşice katledildiğini fark ediyoruz. Bu da yetmezmiş üzere, geminin bilgisayarı XERXES de kafayı yemiştir ve tüm güvenlik sistemleri (lazerler, taretler, robotlar) insanlara saldırmaktadır. Derken Dr. Polito adında bir bayan telsizle bizimle irtibata geçer, bu felaketi durdurmak için seçildiğimizi ve bu iş için bedenimize özel bir implant yerleştirdiğini söyler. Yani iş başa düşmüştür…
SS2 oynanış olarak birinci oyunla hayli benzerlik gösteriyor. Birinci şahıs kamerasından oynanan oyunda sadık İngiliz anahtarımızın yanı sıra tabanca, pompalı tüfek, lazer silahı üzere klasik cephaneliğimizin yanı sıra bu sefer psişik güçler ve çeşitli uzaylı silahları da kullanabiliyoruz. Onu birinci oyundan ayıran şeyse bu sefer işin içinde daha fazla RYO öğesi olması. Mesela birtakım zırhları giyebilmek için karakterimizi güçlendirmemiz, kimi silahları kullanabilmek için de çeşitli yeteneklerimizi arttırmamız gerekiyor. Elbet en büyük değişiklikse silahların kullandıkça eskimesi ve bir mühlet sonra bozulup kullanılmaz hâle gelmesi. Şayet tamir hüneriniz varsa onları bir nebze onarabiliyorsunuz, lakin tüm yetenek puanlarını bu özelliğe yatırmak riskli bir hareket oluyor olağan. Silahları durmadan tamir etmek zorunda kalmaya gıcık olacağınıza kesin gözüyle bakabilirsiniz.
Yılların İzleri
Eğer SS2’yi vakti vaktinde oynadıysanız buraya kadar anlattıklarımı esasen biliyorsunuzdur. Aslına bakarsanız oyun tam olarak nasıl hatırlıyorsanız motamot o denli. Tek farkı daha yüksek çözünürlüklere, daha düzgün kaplamalara, daha güzel denetimlere (geri geri gitmek için X’e basmaya son), elden geçirilmiş orta sahnelere, denetimci takviyesine, yeni karakter ve silah modellemelerine sahip olması. 144 FPS’de çalışması ve vakti vaktinde düzgün çalışmayan co-op takviyesini bu defa eli yüzü düzgün halde geri getirmesi de gayreti. Hem de çapraz platform desteğiyle!
Onun haricinde oynanış, kıssa ve seslendirmeler nasıl hatırlıyorsanız motamot o denli. Zira bu bir remake değil, remaster… Münasebetiyle System Shock Remake’i oynayıp, benzeri bir deneyim yaşamak için bu oyuna başlarsanız hayal kırıklığı yaşamanız mümkün. Zira Half-Life ve Thief’ten yalnızca bir yıl sonra, Deus Ex’ten ise bir sene evvel çıkmış bir oyundan bahsediyoruz burada. O yüzden tüm o cilasına karşın artık yaşını güzelce muhakkak ediyor. Bunu da en çok çatışma mekaniklerinde hissediyorsunuz. Oyunu hayatınızda birinci kez oynayacaksanız yakın dövüş sahnelerinde düşmanların hantalca hareketleri ve vuruş hissiyatının hamlığı sizi bir kesim soğutabilir, demedi demeyin.
Öte yandan BioShock’un temellerinin nereden geldiğini görmek isteyenler için de eşsiz bir fırsat sunuyor bu remaster. İki oyun ortasındaki benzerlikler gözden kaçacak üzere değil. Psişik güçler ve plazmidler, hacklenebilen taretler ve otomatlar, öldüğünüzde tekrar canlanmanızı sağlayan odacıklar, ses kayıtları ve hayaletsi manzaralarla anlatılan öykü, mutasyona uğrayıp aklını kaçırmış insan düşmanlar… Ve doğal ki çetrefilli bir senaryo.
Teknik manada da çok başarılı bir remaster var karşımızda. Ana menüdeki küçük takılmaları saymazsak tek bir bug’la karşılaşmadım oyun müddetim boyunca.
Sözün özü, ister serinin sıkı bir hayranı, isterseniz de bu kült klasikle birinci defa tanışacaklardan biri olun, System Shock 2’yi günümüzde oynamanın en güzel yolu mutlaka bu.
