“Bitmek bilmeyen savaşların, çok uzun yıllar süren bir kararın akabinde hükümdarların hükümdarı Arthur Pendragon’ın nihayet huzur içinde dinlenme vakti geldi…”
…mi sanki? Yo dostum, yo! Koskoca Avalon ve Kamelot savaşla yoğrulurken, Wyrdness ismindeki gizemli ve dehşet verici doğaüstü güç kapıdayken, üzerine bir de Red Death ismindeki bir veba herkesi kırıp geçirirken dinlenmeye vakit mi kalır? Yatacak yerin yok vallahi Arthur! Kalk haydi, zira önümüzdeki çok iş ve bir dolu macera var!
Kadayıf Parşömenler 6’ya gerek kalmadı mı o vakit?
Şimdi bu türlü afili benzetmelerle lafı dolandırabilirim de aslında fakat hiç o denli yapasım yok. Klişenin tabanı de olsa bir o kadar da net bir tarif var zira size oyunun ne olduğunu anlatacak: Rastgele bir The Elder Scrolls oyununu alıyorsunuz… Mesela örnek için Skyrim’i ele alalım, içerisine bu türlü King Arthur mitosunu çokça atıyorsunuz. Sonra katran karası olana kadar karıştırıyorsunuz. (Çünkü karanlık fantezi ya!) Direkt aklınızda ne üzere bir imaj canlandıysa Tainted Grail: The Fall of Avalon’un onun ta kendisi işte!
Oyuna hapishanede tutuklu olarak başlamaya ve daha kıymetli olan “Supporter Edition” sürümüne at zırhı DLC’si eklemeye kadar nereden esinlendiğini de hiç gizlemiyor zati Tainted Grail. Güzel, bu türlü “Tainted Grail” deyince de konu karışıyor, o yüzden bundan sonra The Fall of Avalon desem daha yanlışsız olacak herhalde.
Neyse, ne diyordum? The Fall of Avalon, birinci şahıs kamerasından oynadığımız bir açık dünya RYO işte. Esinlendiği malum serideki üzere esnek ve ne istikamete çekseniz giden bir karakter yapısı kullanıyor; haliyle de yaptığınız her aksiyonun o yetenekleri daha çok geliştirdiği bir karakter gelişim sistemi var. Yani tek elli kılıç kullanıyorsanız One-Handed yeteneğiniz artıyor bir müddet sonra. Ya da daima depar atarak gidiyorsanız Athletics’iniz, tavşan üzere hoplayıp zıplıyorsanız Agility’niz güçleniyor; git gide daha düzgün hale geldiğiniz kelam konusu atraksiyonlara bonus kazanıp o işte uzmanlaşıyorsunuz. Ancak bu demek değil ki düz duvara yanlışsız koşarken bir yandan internette sörf yapıp 48. düzey olabileceksiniz. The Fall of Avalon vakit zaman 2010’ların başından kopup gelmiş izlenimi verse de The Elder Scrolls’un bozuk ve çalışmayan kimi sistemlerini de elden geçirmiş, modernize etmiş bir yandan. Fakat keşke yalnızca TES serisine değil de tıpkı kesişim kümesinde bulunan emsal oyunlara da bir baksalarmış diye iç çektim biraz. Çünkü sene başında oynadığım ve The Fall of Avalon’u deneyim ettikten sonra bu çeşide getirdiği şeyleri daha da bir takdir ederek çokça andığım Avowed, şu an çokça gömlek üstünde kalıyor oynanış olarak. Yani tamam, tahminen de zıplama yeteneğimiz gelişiyor denerken fakat tıpkı dağa hakikat 5 dakika boyunca zıplamak ve o köşedeki iki piksellik açıya denk gelmeye çalışmak da sıkıcı artık günümüzde. Tutup çek işte kendini üst arkadaşım! “Nostaljik işte” diye kendinizi avutup sineye çekebilecekseniz çok da sorun olmayabilir gerçi bu kısmı. Sonuçta Oblivion Remaster’ın da hâlâ tanınan olabildiğini gördük 2006 model oynanışına karşın. Lakin ben bu kısımlarında da birazcık çağdaş dokunuşlar beklerdim, ondan bahsetmeden geçmek de istemedim.
“Bir elimle ateş topu atarken öteki elimdeki kılıçla da düşmanın atağını blokluy—“ Aaaa déjà vu!
Hangi silahı kullandığınız ve karakteri ne istikamette geliştirdiğiniz de tekrar sınıflarla değil, büsbütün neyi kullandığınıza bağlı olarak şekilleniyor varsayım edeceğiniz üzere. Ben tartıyla çift kılıç kullandım ve yetenek ağacımda da rakibi sersemletme üzerine yoğunlaştığımdan iki silahımla birden rakibin başına çötank diye vurup onu bayıltan, sonra kuşbaşı döner yapmaya odaklanan bir karakter yaptım. Hoş de iş yaptı, pek zorlandığımı söyleyemem en yüksek zorlukta oynamış olmama karşın. Siz alışılmış yeniden isterseniz vakitsiz birer klasik olan “gizlilik kasan okçu” ya da “bir elde kılınç bir elde büyü” usullerinde falan da oynayabilirsiniz; oyun hepsine ziyadesiyle imkân veriyor.
The Fall of Avalon aksiyon açısından da tekrar Skyrim’den bir tık ileride, Avowed’ınsa bir epey gerisinde kaldığını hissettirdi bana. Mesela oynayış stili itibariyle “parry” atmaktan keyif aldığımdan karakteri de bu istikamette kurarım diye düşünmüştüm ancak gereksinimim olmadı doğrusu pek. Düşmanı yavaşça peşinize takıp sizi kovalamasını sağlarsanız herkesi vur-kaç yaparak harcamak ziyadesiyle kolay çünkü. O yüzden parry atmaktan çok “evade” atmaya gitti elim çoklukla. Bundan bir beş sene evvel falan çıkmış olsa muhtemelen daha değerli olurdu lakin tam da Avowed’la birkaç ay ortayla çıkış yaptığından ister istemez kıyasa maruz kalıyor ve “Ee, daha güzeli var ki bunun”? dedirtiyor.
Oyunun görsel dilindeyse farklı ilham kaynakları var. Açıkçası Arthur’un zebellah üzere olan zırhı ve ortamların bol kurukafalı süslemeleri yer yer Warhammer’ı çağrıştırdı bana. Kimi yerlerde (özellikle de birinci başta Arthur’un ruhuyla konuştuğumuz kabir kısmında) H.R. Giger’ı da andım çokça. Vakit zaman yerler ve öykünün Lovecraft-vari bir havaya büründüğü bile oldu doğrusu. Bu açıdan “her şeyden biraz biraz” almak suretiyle aslında kendine has, enteresan bir görsel lisan de geliştirmiş diyebiliriz.
Hikâyeye gelecek olursam, yazının başında da ufaktan değindiğim üzere Kral Arthur’un Avalon’u fethedip efsanesini yazmasının üzerinden neredeyse yarım milenyum geçmiş. Bir yandan kökeni ziyadesiyle şaibeli Wyrdness denilen doğaüstü güç millete kök söktürürken bir yandan da bizim de oyunun başında mustarip olduğumuz Red Death vebası kelam konusu. Tüm bu tımarhanenin ortasında özgürlüğümüze kavuşmaya çabalarken kendimizi bir anda Kral Arthur’un ruhuyla birebir vücudu paylaşırken bulunca da 600 yıllık döngüyü güzel ya da berbat nihayete ulaştırma sorumluluğu da bir anda omuzlarımıza yükleniveriyor. Bu açıdan kıssa ve işlenişi nispeten farklı aslında. Birinci başta çok standart bir kara fantezi öyküsü üzere gelmişti lakin sonradan “Dur bakalım, bu konuyu nereye bağlayacaklar” diye diye oynamaya devam ettiğimi fark ettim; demek ki o merak hissimi gıdıklamayı başarmış oyun. Bilhassa geçmişe dair birtakım ipuçlarını yan misyonlara, çeşitli keşiflere ve hatta Arthur’la yapacağımız kamp başı sohbetlerine taşımış olmaları çok hoşuma gitti. Böylelikle nitekim öyküdeki bütün resmi görmek istiyorsanız sizi opsiyonel şeyleri de yapmaya itiyor oyun -ki The Elder Scrolls serisinin bana nazaran en büyük problemlerinden birinin de “Ya kim takar kıssayı, dağ zirve geziyoruz işte misler gibi…” olduğu düşünülürse çapı bu kadar geniş bir oyunda öyküsünü umursatmayı başarmak başka bir takdiri hak ediyor derim.
Öte yandan, bilhassa de Act 2 sonları ve de Act 3’ün geneli itibariyle biraz “Yeni bir bölgeye geçtik ve artık birebir şeyleri burada da tekrar edeceğiz” hissiyatı biraz yakama yapıştı. Ana misyon odaklı giderseniz tahminen çok sorun değil fakat özellikle da kentlerde konuşulacak onlarca karakter var -ki birden fazla size o denli ya da bu türlü kıymetli bir şeyler söyleyip, öykünün seyrine temas edecek bir misyon verebildiğinden çok pas geçesiniz de gelmiyor konuya kendinizi kaptırdıysanız. Bir de oyunun karanlık ve kasvetli ortamından mıdır nedir, hangi vazifenin altını çevirip baksanız böcek yuvasıyla müsabaka riski de pek yüksek. (Yazar burada dümdüz “oyun çok buglı” dememek için takla atıyor) Bu türlü tam kendinizi kıssaya kaptırıp yan misyonu de yapayım, şunu da bitireyim diye heves ettiğiniz noktada saçma bir yanılgı yüzünden belirli karakterlerle etkileşiminiz falan tıkanabiliyor -ki oyunun seçimler ve sonuçları konusunda da çok katı olduğu düşünülürse bu da yanlışlara olan tahammül düzeyinizi önemli halde düşürüyor.
Seçme ve seçilme hakkı
Seçimlerin ciddiyeti demişken… Bu mevzuda sahiden de oyun gözünüzün en ufak yaşına bakmıyor, uyarmış olayım. Bir karaktere zıt gittiniz mi, bir daha dönüp yüzünüze bile bakmayabiliyor mesela. Ya da çok kızdırdıysanız üzerinizdeki ekipmanın cakasına bakmadan direkt saldırabiliyor. Ve bu karakterler oyundaki kimi kıymetli, büyük misyonlara açılan kapı da olabiliyorlar. “Aman bu karakter kıymetli, artık zıt düşürmeyelim oyuncuyla!” üzere bir kederi yok yani The Fall of Avalon’un. Haliyle şayet ne dediğinize, nasıl davrandığınıza dikkat etmezseniz pat diye bir anda kendinizi koca bir misyon dizisinden yoksun kalmış bulabiliyorsunuz. Ya da mesela misyonun sizden neyi istediğine çok dikkat etmezseniz misyon yarım yamalak gerçekleşebiliyor ve bu sonraki vazifeleri de etkileyebiliyor. Vazifesini yaptığım halde ortadan vakit geçtiğinde geri denetim etmeyi unuttum diye bir karakterin “Ben gelmem, siz takılın” dediği oldu mesela çok kıymetli bir noktada. Çok evvelki bir kayıt evrakıma dönmem gerekti bu yüzden; aman siz dikkat edin de vaktiniz heba olmasın! (Ve bol bol farklı kayıt belgesi açın!)
Bu biçim oyunların alameti farikası haline geldiği üzere açık dünyada at koştururken (Evet, oyunda at da var. Lakin kullanımı o kadar sıkıntı ve berbat ki, “Koşarak giderim daha iyi” dedim bütün oyun boyunca.) tonla yan aktiviteye de dalabiliyoruz. Kendi zırh ve silahlarımızı imal ettiğimiz Handycraft, iksirlerimizi hazırladığımız Alchemy, düzgünleştirme ve ufak tefek bonuslar veren yiyecekleri pişirdiğimiz Cooking tastamam yerinde daima. Lakin açıkçası bu sistemlerin varlığı yokluğundan uygun olsa da, çok derin olmadıklarını da söylemek zorundayım. Evvelce hazırlanmış kimi tanımları harfiyen uygulamak dışına pek çıkamıyorsunuz. Bir tek Cooking tanım olmadan deney yapmanıza müsaade veriyor, onda da çoklukla en çok sıhhati verecek yiyecek için elinizde ne materyal varsa ondan basıp geçiyorsunuz ekseriyetle. Ha bu ortada, bir de Fishing, yani balık tutmaca var; az daha unutuyordum. Daha doğrusu unutmuyordum da, yapımcıların son anda oyunun balık tutma başarımı için gereken balık sayısını arttırmasından ötürü hâlâ çok kızgınım, o yüzden kendimi tutmaya çalışıyordum. Balık demeyin bana bir müddet, gözünüzü seveyim…
Bütün düzgün yanlarına ve size taktığı kancalara karşın Tainted Grail: The Fall of Avalon’un en büyük sorunlarından birisi 2025 yılına ilişkin değil de, 2010’lu yıllara bir ilişkin oyun üzere hissettiriyor olması sanırım. Görsellik göz kanatmasa da günümüz standartlarının yanına dahi yaklaşamıyor, oyunu ıkayan ve illaki karşınıza çıkacak yanlışlar gırla gidiyor, cilası ziyadesiyle eksik, kimi mekanikler tam yerine oturmamış hissiyatı veriyor… Fakat bütün bunlara karşın “The Elder Scrolls VI’yı beklemekten ömrüm çürüdü, bana o geniş açık dünya havasını verecek bir oyun lazım acilen!“ diyorsanız… Avalon elbette size kucak açacaktır. Benim de nereden baksanız bir 80 saatimi yedi sonuçta bütün şikayetlerime karşın. Geceleri kamp kurmadan evvel ateşe ethereal cobweb atmayı unutmayın, kâfi.
♦ İnceleme puanlarımız ne manaya geliyor?
