Skyrim’i tekraren oynamış olmasına karşın hâlâ oyunun öyküsünün nasıl bittiğini bilmeyen ben, rastgele bir günde üstümüze Oblivion Remastered atılmasına gereğinden çok sevinen insanlardan biriydim. Manyak üzere de herkes Clair Obscure: Expedition 33 oynarken oturmuş, “Aney bu kertenkele adam gülüyor mu somurtuyor mu? Bi’ latife yapalım baki- Hee somurtuyormuş demek ki…” diyerekten abesle iştigal işlerle uğraşıyordum.
Evet, ben daha evvel hiç Oblivion oynamamıştım. Oblivion hakkında tek bildiğim şey, İmparator’un öldüğüydü. Zira allah için izlediğim her görüntüde oradan sonra işler bir karışıyor, ne yapıyorsunuz annecim bu oyuna siz yahu? (Çok kısa müddet içinde öğrenecektim…)
Gerçi bu bir The Elder Scrolls oyunu için… olağan. Hiçbir şeyin olağan olmaması yani. Modlar, istismar edilen yanılgılar, hileye kaçan özellikler, daha da çok hatalar… Ancak ben dedim ki, bu oyunu olması gerektiği üzere oynayacağım. İncelemesini yazacağız yahu! Üstelik hani bu türlü, insanların yıllar evvel Oblivion birinci çıktığında yaşadığı hissiyatı yaşamak istiyorum tahminen ben! Açık dünya, bekle beni anacım, ben geliyorum!
Sonuç itibariyle Oblivion’a gömülebilecek vakit düşünülünce çok da fazla olmayan bir oyun müddeti sonrasında… Ben Oblivion’un da konusunu unutmuş durumdayım. Bi’ Martin vardı, ne oldu o çocuğa sanki? Yeterli huylu da bir çocuktu…
Hayatında The Elder Scrolls’un kapısından geçmemiş beşerler için bir özetlemeye çalışayım: Sebepsiz yere düştüğümüz kodesin, İmparator Uriel Septim’in suikastçılardan kaçış yolunun üstünde olmasıyla birlikte başlar öykümüz. Yüzümüzü hayallerinde gördüğünü, yazgılarımızın birbirine bağlı olduğunu söyleyen İmparator’un peşinden dalarız hapishanenin altındaki bilinmeyen dehlizlere! Ve tüm gayretlerimize karşın İmparator’un öldürülmesine mâni olamayız. Ölmeden evvel bize son bir vazife verir Septim: “Bu madalyonu al, oğluma ulaştır.” Şayet ki madalyon krallık hakkına sahip bireye ulaşamaz ve yeni İmparator ejder ateşlerini tekrar yakmazsa, Oblivion kapılarından sürüyle gelen yaratıklar dünyamızı kaosa sürükleyecektir!
Ve olaylar gelişir… de… İşte bu “olaylar gelişir”den sonra aslen olaylar sarpa sarıyor. Oblivion da, daha doğrusu benim deneyim ettiğim tüm The Elder Scrolls oyunları da bu sarpa sarmaya çok müsait. Zira (ve bunu üzülerek söylüyorum) ana misyon çok da umursanası gelmiyor beşere.
Gelmiyor anacım ya! Yani girdiğim birinci zindandan antik elf tılsımları ve nekromansi kitapları çıkarken, gittiğim satıcılar birbirine “Ohaaa! Deme ya, e ben gidip varını ağırı çalayım o vakit o adamın!” dedirtecek düzeyde bok atarken, saçma simyacılık deneylerimi absürt fiyatlara satıp Skooma içerek F1 aracı düzeyinde suratlara çıkmak varken…
Bana ne annecim yok imparatorun oğlundan, yok dünyanın sonundan ya! Tamam yavrum ben kapatıyorum işte Oblivion kapılarını açıldıkça. Skooma içmekten IQ’um -3’e düşmüş olabilir ancak kolumuz hâlâ bir kılıç tutuyor yani! Yoksa elim mi tutuyor? Elim tutuyor kolum… Sallıyor?! Neyse işte öldürüyoruz yani her şey denetim altınd-
NE? MADALYONU KAYIP MI ETTİNİZ?! ÇALMIŞLAR MI??!!? ULAN BAK-
Ben giderim o masraf, kaplamalar tın tın eder! (CPU’mu sal, ne olursun…)
Oblivion’ı günümüze yakın grafiklerle oynamak çok acayip bir hissiyat. Daha doğrusu, günümüz grafikleriyle birinci kere oynuyor olmak çok garip. Her şey pek çağdaş görünüyor. Öbür yandan her şey inanılmaz bir kalaslıkla etkileşime geçiyor ve bu bence… Abi çok komik yani, nasıl anlatsam bilemiyorum? Evet, görseller 2025 yılına gelmiş, güzel gelmiş. Lakin mesela kılıcı sallıyorum, “FİYUU… TONK!” efektini görebiliyorum. Yani bu animasyon benden eski? Ruhumda hissediyorum ki antika lan bu oyun!
Düşman ve NPC hareketleri, büyü ya da simya işleri, etkileşimler, savaşlar… Kentteki muhafızların kabız kabız hareketleri, rastgele bir dükkân sahibinin olduğu yerde 180 derece dönerek bön bön hızıma bakışı… Yahu hatta karakterin ZIPLAYIŞI BİLE ESKİ!!
Öbür yandan, oyunun grafikleri cilalı olunca beşerde tuhaf, tam sözlere dökemediğim bir hissiyat yaratıyor Oblivion’u bu haliyle birinci kez oynuyor olmak. Zira yani, oyunun özgününü oynamış olan herkes biliyor ne bekleyeceğini. Bense görsellere bakınca bu türlü daha cilalı mekanikler, daha akıcı dövüşler falan bekliyorum lakin yok abi! Oyun hareket etmeye başladığı anda muhakkak oluyor ki bu oyunu babaannemin sandığından çıkarmışlar, kuru temizlemeye bile vermeden vintage diye yedirmeye çalışıyorlar. Bir yandan eğleniyorum, bir yandan komiğime gidiyor, bazen de sövdürüyor ama… Acayip bir deneyim işte! Hatta bana neyi anımsatıyor bu hissiyat biliyor musunuz? Hani insan bu türlü çocukluğunda oynadığı oyunların grafiklerini olduğundan güzel hatırlar ya, o denli üzere. Güya ben küçükken oynadığımı hatırladığım bir oyunun anılarında geziniyor üzereyim Oblivion oynarken. Makûs bir şey değil yani bu antikalık da… Güya biraz daha cilalanabilirmiş birtakım şeyler.
Mesela yüklenme ekranlarının çokluğu. Nitekim günümüz oyunlarında yerden yere geçişin ne kadar pürüzsüz bir hale geldiğini Oblivion’ı oynarken fark ettim. Yani hem yükleme ekranları çok hem de bana özel olarak tekrar dertli. Yemin ediyorum, bu sorunu yaşayan bir tek ben varım güya lakin yükleme ekranlarında Oblivion CPU’ma bir asılıyor, %99, %100… Ve tam kapasite kullandığında da takılıyor elbette. Hayır, bu türlü darboğaz olacak bir sistemim de yok. Fakat sahiden oyun keyfimi baltalayan bir sorun oldu benim için.
Sonracağımaaa… Her bir düzey atlama için tekrar uyumak gerekmesi. Yani ben gezmişim, tozmuşum. 4-5 düzey atlamışım. 4-5 kez, 1 saat 1 saat uyuyarak puan dağıtıyorum. Yahu bu türlü bir vakit kaybı olabilir mi? Ben neden tek uyumada birden fazla düzey atlayamıyorum? Tahminen oyunun geneli düşünüldüğünde küçük bir şey üzere geliyor ancak oyuncunun hayat kalitesini düşüren bir şey şu vakitte mutlaka.
Daha daha… Mesela haritayı böööyle burnunuzun tabanına kadar yakınlaştırmadan bulunduğunuz yerin arazi hallerini falan görememeniz ve harbiden ayağınızla basmamışsanız o bölgenin de haritada görünmemesi. Yahu abi, ben bir defa esasen X yere gittikten sonra harita neme lazım?! Ben haritada neden etrafımı göremiyorum. Tamam keşif hissiyatı falan da hani Google Maps’te gördüm diye Ege kıyılarının bir esprisi kalmadığını düşünmüyorum mesela, yani gitsem tekrar severim, ne olurdu görseydim etrafımı yav?!
Sonuç itibariyle Oblivion’ın The Elder Scrolls’la alakası olmayan yeni oyunculara ne kadar cazip geleceği konusunda kuşkularım var. Yani The Elder Scrolls oyunlarında hepimizin alıştığı bir kendi eğlenceni kendin yaratma durumu kelam konusu. Evet her taşın altından bir şey çıkan, dünyası geniş, yan misyonları bol bir oyun. Öbür yandan mesela yani limon saçlı, fecî tipli fanatik adamın kültürel bir ikon olduğunu kime nasıl açıklayabilirsin ki?
“Abi bu ortada oyunda bi’ adam var, seni takip etmeyi çok seviyor. Tipi biraz kayık fakat çok takma. Olur da bi’ düşman bunu çok tokatlarsa 2-3 güne yine geliyor buluyor seni.”
“Oyunda… Sapık var yani?”
“Yok olm, çok komik bi’ şey vallahi ya!”
Hani bu türlü açıkladıkça daha da az komik olan bir latife üzere lakin yani daha evvelce Oblivion oynamamış birisi olarak ben bile biliyorum. Ya da mesela kimi seslendirme yanlışlarının falan bilerek oyunda bırakılması… Ne olduğunu bilen birisi için çok güldürü, oyun tarihinin bir modülü. “Ulan herkes oynuyor ben de bakayım” diye oyuna giren birisi için-
Tamam kabul, oyuna o başla giren birisi büyük ihtimalle o kadar ilerleyemeyecek, zira içi daralacak Oblivion’da. Oyun eski ve eski oyunların manasız yere dolambaçlı zindan dizaynlarına, ağır dövüşlerine, kütük mekaniklerine alışık olmayan beşerler koyuverecek 10 saat olmadan. Bu açıdan Oblivion’ın bir “Remake”, yani yine üretim olmadığını kabul etmek çok değerli. Lakin bu durum biraz oyuna ne puan vereceğime de karar veremememe sebep oldu. Zira The Elder Scrolls IV: Oblivion oyun tarihinin kült oyunlarından biri. Elimi sürmeye korktuğum Morrowind kadar eski ve alışması güç değil ancak Skyrim düzeyinde günümüze kadar uzanan bir kitlesi ve varlığı da yok. The Elder Scrolls’ların ortanca çocuğu. Bence karakter yaratmadaki özgürlüğü, ana öyküsünün yanına serpiştirdiği neredeyse göz korkutucu sayıdaki yan hikâyecikleri, dopdolu dünyasının oyuncuya verdiği seçeneklerin bolluğuyla bir RYO olarak yüksek bir puanı bugün bile hak ediyor Oblivion.
Öbür yandan “Biz bu oyunu cilalaladık, tekrar piyasaya sürüyoruz” diyorsan ben tutup da her bir kapıdan geçişimde yükleme ekranı beklemek, üstüne bir de bu yükleme ekranında asla çözemediğim bir CPU sorunuyla karşılaşmak istemiyorum. Ki oyunu uzun mühlet açık tutunca hafıza sızıntısı olduğunu söyleyenler falan da var. Yani bu türlü şeylerin olmaması lazım bence artık. Bu tıp teknik aksaklıklar beni oynarken o kadar darladı ki elim 7’den üst gitmiyor. Başka bir yandan (yanlar artıyordu), Oblivion 2025’te hâlâ insanın içinde keyifle kaybolabileceği bir oyun. Hele de Remastered olarak, ışıl ışıl grafiklerle oynamanın keyfine diyecek yok. Yan karakterlere yardım etmeye Müge Anlı’ya taş çıkaracak biçimde kafayı takmak, loncalara katılmaya çalışırken saatler harcamak, zindanın birinde bulduğun rastgele bir kitabı okurken aniden birtakım kıssa kesimlerinin yerine oturması… Peşinden koşulabilecek o kadar çok yetenek ve karakter modifikasyonu, kurcalanacak o kadar kıssa var ki… Çıkışından 20 sene sonra Oblivion hâlâ bir RYO olarak tatmin edici bir oyun olduğunu kanıtlıyor.
İş bu türlü olunca insan da şöyle cebinden ekstra bir puan çıkarıp, dansöze para takar üzere ÇAP diye Oblivion’un alnına yapıştırmaktan kendini alamıyor açıkçası.
