Bilim insanlarının son bulgularına nazaran, uzun müddetli uzay vazifelerine çıkan astronotların yaklaşık %70’i önemli bir görme bozuklukları yaşıyor. Bu durum, “Uzay Uçuşuna Bağlı Nöro-Oküler Sendrom” (SANS) olarak isimlendiriliyor ve 6 ila 12 ay boyunca Milletlerarası Uzay İstasyonu’nda (ISS) kalan şahısların büyük çoğunluğunu etkiliyor.
Astronot Dr. Sarah Johnson, bunu birinci olarak ISS’de geçirdiği altı ay sonunda fark etti. Fırlatmadan evvel kristal berraklığında görebildiği metnin bulanıklaştığını bildirdi. Lakin Johnson yalnız değil; astronotlar sıklıkla okuma zahmeti, uzak aralık görüşünde bulanıklık ve Dünya’ya döndükten sonra yıllarca devam edebilen öbür görsel değişiklikler yaşadıklarını bildiriyorlar.
Peki buna ne sebep oluyor? Bu durum artık Uzay Uçuşuyla Bağlı Nöro-Oküler Sendrom yahut kısaca BAHT olarak biliniyor ve uzun periyodik uzay vazifelerinde en acil sıhhat problemlerinden biri haline geldi. Dünya’ya döndüklerinde süratle uygunlaşan hareket hastalığı yahut kas güçsüzlüğünün bilakis, görme değişiklikleri kalıcı olabiliyor.
Suçlunun mikro yerçekimi olduğu anlaşılıyor. Dünya’da yerçekimi, bedenimizdeki sıvıları daima olarak aşağı hakikat çeker. Uzayda ise bu sıvılar yine dağılarak yüzümüzde şişkinliğe ve kafatası içindeki basıncın artmasına neden olur. Bu yüksek basınç, göz küresinin gerisini düzleştirebilir ve optik hududun şişmesine neden olabilir.
Mars seyahati körlükle sonuçlanabilir
Öte yandan, NASA’nın elinde artık daha önemli bir kriz var, zira bu bulgular, 2-3 yıl sürebilecek Mars vazifelerinde astronotların kör olma riski bulunduğunu gösteriyor.
Yani artık Mars’a “gidememek” için bir sebebimiz daha var. Bilim insanlarının bu sorunu çözmek için muhtemelen savaş uçağı pilotlarında kan deveranını regüle eden özel giysiler üzere astronotların kan dolanımını denetim edebilecek özel kıyafetler yahut giyilebilir teknolojiler geliştirmesi gerekecek. Yoksa Mars’a inen birinci beşerler gezegeni göremeyebilirler.
