“Dikkat etmelisin, Michelle! Gerçek hayat kurmaca hikayelere benzemez, biraz buruk, biraz hüzünlü değildir; mecnunluk üzere, düşler üzere saçmalıkla, tuzaklarla, karmaşayla doludur.” – Aslı Erdoğan (Mucizevi Mandarin)
Gözlerimi açtığımda mevtten dönmüş üzereydim ya da yeni doğmuştum, bilmiyorum. Güya göz kapaklarımı birinci defa açıyor, ellerimi birinci kere görüyordum. “Herhalde bebekler de bu türlü hissediyor olmalı” diye düşündüm. Tanımadığım yüksek bir tavan var. Gözlerim biraz daha ışığa alışınca buranın bir mağara olduğunu ayrımsayabildim. Burada ne işim var? Güya bir gemideydim. Dalgalar. Işıklar. Karanlık. Ve sonra daha çok karanlık. Adım Wuchang’di. Sanırım… O kadar yabancı geliyor ki kulağıma bu isim. Ve kolum. Sol kolumda bir şeyler var. Kuştüyleri! Lanet mümkünce hastalık bana da mı bulaşmış? Lakin bu nasıl olur? Ben güzeldim. Her şey çok anlamsız. Güya hayalimde birisi vardı, yüzünü göremedim. Elinde kırmızı, o çocukları oyalamak için yapılan kağıttan rüzgar güllerinden vardı. Onu güya bana verdi, bir de kılıç. Benim olmayan bir kılıç. Her neyse, harekete geçmeliyim. Ve şu kuştüyleri, kolum kaşınıyor. Onları yolsam ne olur ki? Geri mi çıkarlar? Bir tabip bulmam lazım. Ve âlâ olmam. Delirmemem lazım…
Büyük Çin’de büyük bela
Ming Hanedanı’nın son yıllarında olduğumuzu hatırladım. Karşıma çıkan tapınaktaki tabip beni bulup yaralarımı sardığını söyledi ancak oraya nasıl gelmişim o da bilmiyormuş. Beni öteki bir tapınağa yönlendirdi kolum için. Tahminen dermanını bulurmuşum o denli dedi. Pek sanmıyorum. Bu Feathering hastalığı yahut laneti her neyse kişinin zihnini ve vücudunu yavaş yavaş kemirip yok ediyor. Benden daha makûs olanları gördüm. Saldırdıkları için onları öldürmek zorunda bile kaldım. Hepsi tıpkı Hanedan üzere kırılıp dağılıyor. Parçalanmış, yozlaşmış, çürümüş şeylerin rayihası havayı uğursuz mor bir bulut üzere kaplayıp soluyanı zehirliyor. Vefat sırf bu garabet tiplerden gelmiyor. Batan geminin mallarına çökmeye çalışan ipsiz sapsız talancılar, yağmacılar ve aklını hafifçe yitirmiş bedbaht yolcular da kılıcımın tadına bakıyorlar birer birer.
Sadece onlar da değil. Artık canavarlaşmış, hangi Cehennem deliğinden çıkıp geldiği anlaşılmayan canavarlar, gulyabaniler ve iblisler de çıkıyor karşıma ilerledikçe. Ve birden bu zalim pençelerden birisi karnımı yarıyor. Yere dökülen bağırsaklarımı toplamaya çalışırken, ikinci darbe de gecikmeden boğazıma geliyor. Bu daha çok acıtıyor. İçime giren sivri dişlerin acımasızlığı, kini ve meczupluğu damarlarımdaki kanı zehirliyor. İçime zerk olan kötülük, başımı döndürüyor, kolumdaki kuş tüyleri parlıyor. Bu tattığım zevk mi? Vefatın zevki. Ve ömrün. Kolum kendi başına hareket edip yaratığın kellesini insanüstü bir güçle uçurup sıcak kanını kanımla karıştırıyor. Ancak çok geç. Burada öleceğim. Dünya kızıla çalıyor. Sonbaharda aheste aheste yere düşen yapraklar üzere kan damlalarım toprağı suluyor. Ölüyorum.
Sonra tekrar o his, bir baş ağrısı üzere zihnime yayılan vızıltı yükseliyor, yükseliyor, yükseliyor ve tuhaf bir kuşun ötüşüyle uyanıyorum. Gözlerim güneşe alışınca anlıyorum ki en son dua ettiğim tapınaktayım. Canlıyım ve bu nedense beni hiç şaşırtmıyor. Kuş tüyleri biraz daha mı uzamış ne? Bir de derinlerden bir ses duyuyorum. Adımı çağırıyor. “wuchang”. “Wuchang”. “WUCHANG”!!! Çabucak kalkıyorum olduğum yerde. Yeniden birebir yolları izleyerek geçen sefer bana tuzak kuran yaratığı sinek üzere avlıyorum bu sefer. Bunun yaşattığı tatmin, bembeyaz derimde kırmızı bir gül üzere duran dudaklarımın seğirip rahatsız edici olduğunu düşündüğüm delice bir gülüş olup çıkıyor. İçimden geçen binlerce ses o tek sesi bastırmıyor artık. Aslında tekrar ölüyorum. Bu sefer bir kaya tüm kemiklerimi kırıp, kafatasımı eziyor. Beynim çığlık bile atamadan çocukken annemin yazları yapıp sakladığı marmelat üzere ortaya saçılıyor. Bir defa küçük konutumuzun verandasına marmelat kavanozunu dökmüştüm. Annem çok kızmıştı lakin yeniden de o taze vişne kokusuna dayanamayıp parmağımla yerden biraz alıp tadına bakmıştım. Nefisti! Sanırım beynimi kemiren kargalar bu ziyafet için birebir kelamı kullanırdı. Nefis!
Yanına bir tüy dökücü krem falan alsaydın kızım
Yiğit bayan kahraman Wuchang’in ulaşabildiğim kendi yazdığı anıları burada bitse de seyahatimde tekraren karşılaştığımız için onun kabuslara yahut masallara denk anılarını çokça yazma talihim oldu. Bu yiğit ve kendinden emin bayanın gözlerinde vakit zaman kızıl bir parıltı olurdu. Sorduğumda bana dedi ki; “o içimden kaçmaya çalışan deliliğimdir”. Onu anlamamıştım. Sonra kendi gözlerimle gördüm bunu ve yeniden de inanamadım. Kendisinin de anlattığı üzere Wuchang çok tekraren ölüyor ancak bir çeşit lanet üzere her seferinde yine doğuyordu. Her ölüşünde geride mavi bir güç küresi kalıyordu ki sanırım bu onun öldürdüğü düşmanların geriye kalan heyulasıydı. Gözlerindeki parıltının güzelce kızıl olduğu bir gün bu mavi ruh öbeğine yaklaştı ve bir de ne göreyim! Oradan tıpkı Wuchang üzere dövüşen, onun silahlarını kuşanmış, onun fiziğinde öteki bir bayan belirdi. Bayan amansızca Wuchang’e saldırdı, ortaya giren iblis insan ne varsa onlara da saldırıyordu. Fakat Wuchang ustalıkla sıyrılarak ona darbe üstüne darbe vurdu ve bu zalim ruhu alt etti. Ona yaklaşıp yaralarını gidermesi için içtiği iksir bittikten sonra sordum. “O neydi?” “O bendim, benim gölgem. Benim deliliğim. Benim ruhumun derinlerindeki karanlık”. Demek ki Feathering laneti yalnızca Wuchang’ın vücudunu değil ruhunu da kirletip gözünü kan bürümüş bir iblisi dünyaya salabiliyordu. Deliliğini denetim edebilmeliydi. Bunu yolunu da çok geçmeden uğradığımız Whu Tapınağı’nda bulduk. Bize yol gösteren Taoist’in rehberliği işe yaramıştı. Ancak aşikâr ki yolumuz çok zordu. Bir müddetliğine ayrıldık lakin sonraki buluşmamızın çok uzakta olmadığını hissediyordum.
Pusatı altından olanın zihni huzurdan ırak olur
Ömrüm boyunca bu türlü bir şey görmemiştim. Orada, avlunun ortasında güya bir dans gösterisi vardı. Wuchang yeni kuşandığı çift hançerle, düşmanlarını biçerken, onların darbelerini hem kılıçlarıyla sektiriyor hem de afallayan rakibine derin bir yara daha açıyordu. Hani bazen bir hayal görürsünüz ve çok gerçekçidir, hayalde dans eden bu hoş kız tüm zarafeti, tüm şehveti ve tüm kadınsılığıyla bir mevt meleğine dönüşmüştü. O rakiplerinin ortasında bu türlü ahenkle savrulurken üstü başı kan oluyor, o kar üzere beyaz yüzüne sıçrayan kanlar kışın kara düşen nar tanelerini andırıyordu. Hasımları yerde birer kan gölünde yatarken ona bu türlü dövüşmeyi nasıl öğrendiğini sordum. Dedi ki; “yolda bulduğum yeni silahlar ve şu lanetli sol koluma sapladığım akupunktur iğneleri sayesinde”. Ayrıyeten her silah onun zihninde yeni bir yol demekmiş, düşmanlarının dökülen kanlarıyla o yolda ilerleyip gücünü, dayanıklılığını, çevikliğini ve yenice kazanmaya başladığı büyü hünerlerini geliştirebiliyormuş. Her ölüşünde hayalinde gördüğü yeni hareketler varmış ve o silahın yolunda ilerledikçe bunlar da yeni özellikler kazanıyormuş. Tüm bu dedikleri meczup saçması üzere görünebilir fakat onu her görüşümde değişen dövüş tarzı ve kullandığı acayip silahlar tüm o ölümlerin bir yararı olduğuna beni de inandırmıştı. Kim bilir ne hazineler buluyordu seyahatlerinde. Bazen seramikten tabanı üstüne kırmızı kaplan oyulmuş bir muskayla görürdüm onu. Vakitle birebir anda üç muska takmaya başladı, onların hepsi başka ayrı güçlüymüş ve tılsımları onu bazen korurken birtakımı da gücüne güç katıyormuş. Wuchang’i tanıdığım süreçte sırf 5 silahı kullandığını gördüm. Birinci başladığı uzun ve düşmanı ikiye bölmeye muktedir büyükçe kılıç. Ağır mı ağır bir balta. Eline çok yakışan ve akrobatik hareketleri rahatça yapabildiği kısa kılıç. Tüm yüküne karşın estetik bir formda dövüşebildiği mızraklar ve benim ona en çok yakıştığını düşündüğüm ışıldayan çift hançerler. Hepsi bu vefat ve hayat döngüsüne sıkışmış hüzünlü öyküsünde onun en yakın dostlarıydı.
Bazı geceler kampta o uyurken nöbet tutardım. Ateşin çıtırtıları dışında ses olmayan kimi görece huzurlu gecelerde Wuchang uyur, hayalinde sayıklardı. Bu sayıklamalarından anladığım kadarıyla bir kız kardeşi vardı ve onu arıyordu bu yiğit savaşçı. Yeniden de kulağıma ulaşan kimi fısıltılar onun aslında asil bir ailesi olduğunu, ailenin meyyit doğmuş bir bebeği olduğunu ve daha da berbatı onu diri… Hayır! Bu kadarı da kafirlik! Wuchang’i asla bu türlü sapkınlıklarla birebir kefeye koyamam. O karanlığı alt edip, Ming Hanedanı’nın küllerinden yeni bir sistemin doğmasını sağlayacak. O… O… O yeni imparatoriçe bile olabilir. Uyuyan yüzü yanından hiç ayırmadığı kılıcından yansıyor. Mehtabın şavkıyla ışıldayan uyuyan çelikse o yüze keskin bir çizik atıyor. Tabiat tam da bu anlarda o kadar hoş ki, güya her gün şeytanlar ve haramilerce kirletilmiyormuş üzere. Güya her şey geçen gün gördüğümüz beyaz çiçeklerle örtülü o süper çayır üzere pak ve temizmiş üzere. Lakin gün ağırınca yıkık kaleler, salgının zehriyle bozulmuş beşerler, içine girdikçe kuytularından iğrenç berbatlıklar çıkan ormanlar karşılayacak bizi. Lakin Wuchang kazanmalı. Onun hoşluğu ve kararlılığı tüm bu şerri alt edebilir. En azından ben buna inanıyorum bedelli okuyucu.
Savaş tekerrürden ibarettir
Wuchang inatçı bir bayan. Birtakım düşmanlar başkalarından daha büyük, daha müthiş ve daha kurnazlar. Alt edilmeleri dakikalar süren şiddetli savaşlar sayesinde oluyor ve öncesinde daima bir hazırlık gerektiriyordu. Bu kabuslardan fırlamış mahlukatları ya da delirmiş insanları tanım etmeye kalksam sayfalar süreceği ve nihayetinde kendimden evvelki efsaneleri tekrar edeceğim için ayrıntılarına çok girmiyorum. Esasen burada kıymetli olan gözlerimin önünde kendi efsanesi yazan Wuchang’in seyahati değil mi? O kudretli varlıklar kaç kere tam ölecekken sürpriz bir atılımla bu genç bayanı ezip kesimlere ayırdı sayamadım bile.
Onun cesedini alıp tabansız uçurumlara, asitli göletlere yahut sarp kayalıklara fırlattılar. Her seferinde Wuchang döndü. Yerden yere vurulmaya aldırmadı. Vücudu jilet üzere tırnaklar, menfur büyüler ve amansız silahlarca tekraren deşildi, ezildi, bozuldu ve kirletildi. Birtakım seferler göz yaşlarımı tutamadım, bazense gözlerimi kırpamadım dövüşün heyecanından. Kimi vakitler öttürdüğü bir düdük sayesinde yardımına koşan yiğit savaşçılar da oldu ve sonra kendi yollarına gittiler. Yol güya herkesi tıpkı yere yönlendiriyormuşçasına bu savaşçılarla ve diğer baht yolcularıyla sonradan da karşılaştık. Hepsi de bu kabustan uyanmaya çalışıyordu güya ve kimileri unutmaya meyilliydi. Feathering hastalığı kişiyi kendisi olduğunu unutturup onu akılsız bir mahlukata çevirene kadar tüketirdi. Lakin mucizevi bir halde Wuchang bu hastalığı hem denetim altında tutup hem de onun sayesinde git gide güçleniyordu. Karşısına çıkan kaç ulu varlık onun şık ellerinde helak olurdu. Sonra onların zırhlarını ve silahlarını kendine uydurur, kadınsı çizgilerini cömertçe ortaya koymaktan da hiç çekinmezdi. Güçlendikçe daha da cüretkârlaşan bu kostümlerin her birisi o kadar büyük bir ustalıkla nakşedilmiş ayrıntılara sahipti ki bakmaya doyamazdınız. Tıpkı tabiatın hoşluğu üzere onun azametini çarpıtıp bozan, insan yapılarının ihtişamıyla tezat oluşturan yıkıntıların bile bir hoşluğu vardı. Seyahatlerimiz esnasında karlı dağları, kutsallığı bozulmuş tapınakları ve daha birinci bakışta büyülü olduğu anlaşılan ormanları geçtik. Wuchang ilerledikçe güya düşmanları da onunla birlikte gelişip güçleniyordu. Doğal tekrar tekrar ölüp geri gelmeleri sayesinde bir noktada Wuchang onları çarçabuk alaşağı edecek hale de geldi lakin takdir edersiniz bu epey vakit ve acı demekti. Yeniden de içimden bir his seyahatin sonunda gücü tahayyül sonlarımızı aşan kötülüklerin bizi beklediği tarafındaydı. Bunun yanlışsız olup olmadığını pek yakında anlayacaktım…
Hayatımın silinen izleri
Bazı yerler artık nasıl inşa edildilerse bizi döndürüp dolaştırıp başladığımız yerlerden birine getiriyordu. Hani nasıl anlatsam güya yerler canlı üzereydi, yekpare bir organizma üzere tüm bedeni gezip dolaşıp, kısa yollarla birbirine bağlanan yerlere rast geldiğimizde moralimiz de geri geliyordu. Bazen de saatlerce labirent üzere koridorlarda kaybolup üstüne nerden çıktığı anlaşılmayan bir yaratığın elinde son nefesini veriyordu Wuchang. Tuzaklar, kenara sıkışmalar, bazen daralan görüş açısı ve rakibin karman çorman hareketlerini anlayamadı diye kaç seferler hiç yere öldü bu zavallı kız. Bazense kendi sabırsız davranışlarından ve rakibi yeterli okuyamamaktan sebep öldü. Fakat tıpkı yanılgıyı yapmadı çoğunlukla. Mevtle, meczuplukla gelen deneyim ve bilgelik vakitle onu kuşatan kandan bir zırha dönüştü. Birtakım geceler onu gecenin koyu karanlığında cinlerin bile endişeden giremediği mağaralara girdiğini görürdüm. Neyse ki yanında feneri vardı da bu tabansız dehlizlerde yolunu buluyordu, oralarda hangi isimsiz dehşetlerle karşılaştığını kim bilebilir? Hiç sormadım, o da hiç söylemedi. Yeniden de tüm bu dolambaçlı haline karşın gezdiğimiz yerlerin garip bir cazipliği de vardı. Bir yerden asansöre binip birinci başladığımız yere dönmek, çıkışsız üzere görünen yerde aşağı atlayıp yeni bir yol hatta bir hazine bulmak Wuchang’in de güzeline gidiyordu aşikâr ki. Kimi vakit uzaklardan bir ezgi duyardık. Derinden gelen davullar, ince ince içe işleyen flütler ve insanı hüzünlendiren telli çalgılar. Hani bu müziğin kendi zihnimde mi çaldığını, Wuchang’in deliliğinin bana da sıçramış olabileceğini düşündüm yer yer. Asla emin olamadım. Ancak bu ezgilerin hoşluğu de aklımdan hiç çıkmadı.
Bana bir kezinde “biliyor musun tüm bu seyahat zahmetine karşın bir biçimde ‘eğlenceli’” demişti. Onun bu cümbüş anlayışı her ne kadar benimkiyle uyuşmasa da -naçizane katibiniz daha çok bir handa ozanın ezgisiyle meşk etmeyi sever- onu anlayabiliyordum. Seyahatin başlarında ona kök söktüren iblisleri artık en fazla iki atakta helak edebiliyor evvelce onun canına okuyan kuvvetli düşmanları kolay kolay geldikleri yere geri yolluyordu. Aslında o ölmedikçe meczupluğu de onu ele geçirmiyor hislerini çarpıtmıyordu. Seyahat esnasında bulduğu türlü çeşit alet edevat yardımıyla da savaşları artık daha taktiksel ve makul bir hâl almıştı. Yeniden de tüm bu olayların, lanetlerin, berbatlığın sebebini öğrenmemize daha çok vardı. Şayet o günleri olur da görürsem muhtemelen ileriki sayfalarda anlatmışımdır pahalı okuyucu. Anlatmadıysam da af buyur. Çünkü affetmek bize bahşedilen vicdanın en saf tezahürüdür. Wuchang insan ya da canavar yoluna çıkan kimseyi affetmezdi. Bu yoluna çıkan bir dostu olsa bile…
Delirmek güzeldir…
Evet değerli okuyucu, işte bayan savaşçı Wuchang’in hikayesi ve yaşadıkları hakkında kendi gördüklerim ve onun söylediklerinin bir kısmı böyleydi. Ben He Youzai bu genç bayanın müridiyim ve gözlerimin önünde efsanelerde anlatılanlara emsal güçlere kavuşup bir tanrıçaya dönüşmesini gün be gün izledim. Kimileri bu maceranın uzak diyarlarda anlatılan öteki hikayelerle benzeştiğini söyleyecek elbette. Haklılar! Karanlık Ruhlar’la dolu masalları anımsatır hikayemin birçok yanı. Yahut denizin ötesinde Nioh denen savaşçının başından geçenler de Wuchang’in macerasını andırır. Hatta kendi topraklarımızdan çıkan Maymun Kral Wukong’un maceralarında karşısına misal berbatlıklar çıkmıştır. Ancak bizim yaşadıklarımız bu hikayelerde hiç değinilmeyen daha dehşetengiz bir hasımla lanetlenmişti. Wuchang’in meczupluğu. Onun o kor kırmızı gözlerini her görüşümde ürperir, vaktin yaklaştığını anlardım. Ve bu düşman o denli başkalarına de benzemiyor vakit geçtikçe tıpkı Wuchang üzere güçleniyordu. Ve asla yok olmuyordu büsbütün.
Bazen onun için göz yaşları içinde dualar ederdim. Artık hangi ilah dinliyorsa inayetinin onun üstünde olmasını dilerdim. Wuchang’i savaşırken görseniz güya kadim çağların altın zırhlı tanrıçalarından biri yere inmiş de cenk ediyor sanırdınız. O latif ve bir hayal üzere akıp giden savaşları varoluşun tarifsiz sihrini taşırdı. Özünde yıkılmaz bir kararlılık ve azimle hareket eden bu kızın seyahati nereye varacaktı kim bilir. Hatırlanacaktı elbet ancak herkesin kalbine benimkine dokunduğu kadar dokunabilecek miydi? Bunları vakit gösterecek. Ancak o vaktin gelişini ben göremeyeceğim.
Zira zihnim bulanıklaşıyor yavaş yavaş. Uyandığımda sağımda solumda garip kuştüyleri görür oldum. Günler birbirine karışıyor, yazdığım şeyleri dahi unutuyorum. Wuchang’in hoş yüzünü canlandıramıyorum artık zihnimde. Halbuki o su üzere saf bakışlarını kaç sefer görmüştüm kim bilir? Gözlerim de uygun görememeye başladı, artık bunlar son satırlar belirli ki. Okurken bu yiğit bayanın neler yaptığını, nasıl bir gayret verdiğini birincil elden deneyim edersiniz umarım. Harfler neden bu kadar karışık? Fikirlerim yok oluyor üzere. Bu kuştüyünden kollar, bu garip pençeler de neyin nesi? Sesim de bir tuhaf çıkmaya başladı, dediklerim anlaşılmıyor. Birisi vardı yanımda. O artık nerede ki? Bu yanımdaki canavarlar neden bana saldırmıyor. Güya beni tanıyorlar. Karanlıkta onların uğursuz dualarını duyuyorum. İsimsiz karanlık bir ilaha anlayamadığım bir lisanda yakarıyorlar. Yazmak yeterlice zorlaştı. Son geliyor.
İşte artık karanlık mavi bir ışıkla aydınlanıyor. Rüzgâr üzere ortamıza dalan bir figür var. Ben köşede saklanıp onu izliyorum. Bana uzak bir anıyı anımsatıyor bu figür. Şık ve ölümcül, yeni dostlarımın kanları odayı kaplayıp ayaklarıma kadar geliyor. Kollarımı kapatıp kaygıma sığınıyorum. Kılıç sesleri duruyor. O mavi ışıktan figür karanlıkta yaklaşıp bana bakıyor. Artık insan olmayan yüzüme güya beni tanımışçasına hüzünlü son bir bakış. Ben de ona bakıyorum bu sefer korkusuzca. Ve hatırlıyorum. Wuchang! O zalim bir güzellikle taçlanmış gözlere son sefer bakıyorum. Bana ruhumu delen bir bakış atıyor. Sonra sırtını dönüp odadan çıkıyor. Işık da onunla birlikte yok oluyor. Bana kalansa taze ölmüş vücutlara üşüşen sineklerin vızıltısı yalnızca. Ve de karanlık. Sonsuz, sınırsız bir karan….
